Τον κομμουνιστή Αντώνη Αμπατιέλο, που αφιέρωσε τη ζωή του στις αξίες και τα ιδανικά του ΚΚΕ αλλά και στην ανάπτυξη του ναυτεργατικού κινήματος, τίμησε με μια ξεχωριστή εκδήλωση, η ΤΕ Κεφαλονιάς – Ιθάκης, το βράδυ του Σαββάτου στο θέατρο «Κέφαλος» του Αργοστολίου.
Στο χώρο βρέθηκαν, εργαζόμενοι, νεολαία, λαϊκός κόσμος κάθε ηλικίας, ενώ την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Παράλληλα, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό, η μπροσούρα που εξέδωσε η ΤΕ για τη ζωή και τη δράση του κομμουνιστή, αγωνιστή, Αντώνη Αμπατιέλου, με αναφορά και στην περίοδο της ζωής του που βρέθηκε στο νησί.
Στην εκδήλωση το «παρών» έδωσε και ο Νίκος Αμπατιέλος, μέλος της ΚΕ, βουλευτής του ΚΚΕ και ανιψιός του Αντώνη.
Σε μια ανεξέλεγκτη επέκταση της σύγκρουσης οδηγεί την Μέση Ανατολή το κράτος – αρχιτρομοκράτης του Ισραήλ, με την δολοφονία του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια…
Προσπάθεια για το σήμερα και αύριο του Κόμματος
Αναφερόμενη στην εκδήλωση, η ομιλήτρια επεσήμανε ότι δεν πρόκειται για ένα «συνηθισμένο μνημόσυνο όπως γίνεται από τις οικογένειες, αλλά και από φίλους σε αγαπημένους που έφυγαν πριν περισσότερα ή λιγότερα χρόνια», αλλά σε μια προσπάθεια να συνδεθεί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Κόμματος με πρόσωπα και γεγονότα.
«Οι σύγχρονες γενιές του κόμματος που στα χρόνια του β΄ παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου δεν είχαμε γεννηθεί, ή είμαστε μικρά παιδιά, πολύ περισσότερο οι πολύ νεώτερες γενιές, είναι χρήσιμο να μάθουμε πώς έδρασαν οι πρώτες γενιές του κόμματος, να βγάλουμε συμπεράσματα, να εμπνευστούμε. Η ιστορία του κόμματος μας είναι ταυτισμένη με αυτό που έχουμε αποκαλέσει αλύγιστους κομμουνιστές και κομμουνίστριες.
Ηρωική, άφοβη και αγωνιστική στάση σε κρίσιμες στιγμές κράτησαν και κρατούν και άλλοι αγωνιστές, χωρίς κατά ανάγκη να είναι κομμουνιστές. Ο ηρωισμός και η ετοιμότητα αυτοθυσίας στο ΚΚΕ παίρνει μαζικό χαρακτήρα.
Εμείς όταν λέμε ότι ο «λαός μπορεί να σώσει το λαό» αποδείχνουμε ότι πιστεύουμε βαθειά στην δύναμη του λαού να διεκδικήσει και να επιβάλλει στην πορεία το δίκιο του. Μόνο που δεν φθάνει να διακηρύσσει το δίκιο του, πρέπει να πιστεύει ότι έχει την δύναμη να αποτρέψει τα χειρότερα, η να τα δυσκολέψει, να κλιμακώνει την πάλη του. Αξίζει ακόμα και να κερδίζει χρόνο ώστε να συγκεντρώνονται δυνάμεις για την τελική νίκη του, που αυτή δεν είναι άλλη από την ανατροπή του καπιταλισμού, την νίκη της εργατικής εξουσίας, το ξεκίνημα της σοσιαλιστική οικοδόμησης», ανάφερε ανάμεσα σε άλλα εισαγωγικά και επεσήμανε:
«Μερικές φορές σίγουρα θα έχουμε αναρωτηθεί γιατί ένα σημαντικό μέρος του λαού που έχει βγάλει κάποια συμπεράσματα δοκιμάζοντας στις πλάτες του τις δήθεν εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις, δεξιές, κεντρώες, συντηρητικές σοσιαλδημοκρατικές, ως και την λεγόμενη πρώτη φορά κυβερνητική Αριστερά, όμως ακόμα, διστάζει να δει τη σημασία της ταξικής πάλης, τη σημασία της κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά μικρομεσαία στρώματα, της κοινής δράση με το ριζοσπαστικό γυναικείο και νεολαιίστικο κίνημα. Είναι όμως και δικό μας θέμα κάθε φορά να ελέγχουμε πώς εμείς βοηθάμε στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης των ανθρώπων του λαού που υποφέρουν και έχουν κάποια διάθεση έστω και προσωρινή να δοκιμάσουν να δράσουν. Πώς αντιμετωπίζουμε τους δισταγμούς ή και τις προκαταλήψεις που τους έχουν κυριολεκτικά φυτέψει οι ταξικοί, πολιτικοί αντίπαλοί μας. Για μας ο κάθε εργάτης, ο κάθε βιοπαλαιστής αυτοπασχολούμενος στην πόλη, στην ύπαιθρο δεν είναι αντίπαλός μας, έστω και αν διαφωνεί ριζικά μαζί μας, είναι ο δυνάμει αυριανός σύμμαχος και συνοδοιπόρος, κάποιοι από αυτούς θα γίνουν και μέλη του ΚΚΕ».
Κόντρα στο ρεύμα και του σημερινού αναχρονισμού
Αναφέρθηκε αναλυτικά στη ζωή του Αντώνη Αμπατιέλου, από τη γέννησή του στη Ρουμανία το 1914, την άφιξή του στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη συνέχεια με την απελευθέρωση και τις διώξεις κατά των κομμουνιστών και ως το τέλος της ζωής του, συνδέοντας τα όμως και με το σήμερα:
«Ο Αντώνης Αμπατιέλος απέκτησε την πρώτη του πείρα μέσα από την σκληρή ναυτεργατική δουλειά και μάλιστα κάτω από την μπότα, κυριολεκτικά, της πιο έξαλλης εργοδοσίας, των εφοπλιστών.
Γεννήθηκε στο Σουλινά της Ρουμανίας το 1914, ενώ έφυγε από τη ζωή τον Αύγουστο του 1995, σε ηλικία 81 ετών. Γεννήθηκε σε φτωχή οικογένεια, πατέρας του ήταν ο εργάτης Γεράσιμος που πίστευε τον βενιζελισμό και η μάνα του η Ασημίνα που την γνωρίσαμε από τις δραστηριότητες για την απελευθέρωση και τη διάσωση της ζωής των πολιτικών κρατουμένων κομμουνιστών. Η οικογένεια Αμπατιέλου με μικρά παιδιά αναζήτησαν τύχη από την Κεφαλονιά στην Ρουμανία, στην πόλη Σουλινά, παραποτάμια, με λιμάνι στην περιοχή του Δέλτα του Δούναβη, που κτίσθηκε μάλιστα από έλληνες μάστορες. Όταν έγινε δύσκολη από οικονομική πλευρά η ζωή τους, η οικογένεια Αμπατιέλου πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να επιστρέψει στην Κεφαλονιά μετά την καταστροφική για τους λαούς μικρασιατική ιμπεριαλιστική εκστρατεία. Ο Αντώνης στην Κεφαλονιά τέλειωσε την τετάρτη τάξη του στάξιου σχολείου.
Δούλεψε σε ρυμουλκά, συνήθως έκανε μεροκάματο σε συντήρηση καραβιών, είτε στη κουβέρτα είτε στη μηχανή. Το 1932 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και του Κόμματος. Το 1969 έγινε τακτικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ μέχρι το 1991 ως το 13ο Συνέδριο. Μέλος του ΠΓ της ΚΕ από το 1971 μέχρι το 12ο Συνέδριο, το 1987, το 1981 εκλέχτηκε βουλευτής στην Α΄ Πειραιά.
Ο Αντώνης είχε την ευκαιρία, κάποια στιγμή να συναντηθεί με ορισμένες ιδέες της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του σημείωνε ότι διάβασε κάποια βιβλία από τη βιβλιοθήκη της Ναυτεργατικής, ενώ σε άλλη περίπτωση μνημονεύει το όνομα ναυτεργάτη που στα λιμάνια δίδασκε για την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και την απόσπαση της υπεραξίας.
Δηλαδή η σπίθα άναψε γερά όταν συναντήθηκε η εμπειρία της εκμετάλλευσης με τις πιο πρωτοπόρες ριζοσπαστικές ανατρεπτικές ιδέες. Αν τότε αυτό ήταν μια ευκαιρία σήμερα αποτελεί βασική προϋπόθεση.
Εκατό χρόνια, πριν, η διάδοση του θεωρητικού επαναστατικού βιβλίου ήταν ελάχιστη, ένα μεγάλο μέρος των εργατών, μόλις είχαν βγάλει 2 έως τρείς τάξεις του δημοτικού, το μεγαλύτερο μέρος τους ήταν αναλφάβητο, εκτεθειμένο στον έξαλλο αντικομουνισμό και τις πιο συντηρητικές αντιδραστικές, σκοταδιστικές απόψεις.
Σήμερα αν και το μορφωτικό και γενικότερα διανοητικό επίπεδο των εργαζομένων έχει ανέβει, ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, των εργατοϋπαλλήλων, των παιδιών τους, όπως και των παιδιών της αγροτιάς και των άλλων αυτοαπασχολούμενων, είναι ανελέητα εκτεθειμένο στην σύγχρονη πολύμορφη, πολυπλόκαμη αστική ιδεολογία και τα παρακλάδια της στο κίνημα, τον ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό. Εδώ και χρόνια ξεκίνησε η συστηματική δουλειά ώστε το βιβλίο, το γραπτό να υποκατασταθεί με την εικόνα, την πληροφορία που δεν είναι δυνατόν να την ελέγξεις. Ενώ οι ορίζοντες έχουν διευρυνθεί σηκώνονται πιο ψηλά τείχη παραπλάνησης, χειραγώγησης, στρέβλωσης με την βοήθεια στρατιάς επιστημόνων, ακόμα και ανθρώπων του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας που δέχονται να κάνουν αυτό που ο Μαρξ γλαφυρά έλεγε «οι άνθρωποι να σκέπτονται με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι κάτω».
Τα παιδιά από την βρεφική και νηπιακή ακόμα ηλικία πηγαίνουν σε παιδικούς σταθμούς και στα νηπιαγωγεία, σωστά, ολοκληρώνουν όχι όλοι, αλλά οι πιο πολλοί, το 12τάξιο σχολείο ή το 14χρονο, (αυτό είναι ένα καινούργιο φρούτο όπου τα 14 χρόνια που χρειάζονται τα παιδιά για να πάρουν απολυτήριο επαγγελματικού σχολείου λογίζονται ως απόφοιτοι 12ταξιου). Ένα μεγάλο μέρος νέων, αν και έχει ξεκινήσει η προσπάθεια μείωσης της ροής, φθάνουν μέχρι τα ΑΕΙ. Τελικά είναι ολοφάνερο ότι έχει διευρυνθεί και δυναμώσει κατά πολύ η διαδικασία χειραγώγησης μέσα από τα προγράμματα διδασκαλίας, μέσα από τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ακόμα και μέσα από την ψυχαγωγία και το πολιτισμό. Ο αντικομουνισμός πάντα παρόν από τον αχρείο, συκοφαντικό, ως τον ψευδομαρξισμό, από τον μαύρο ως τον ροζ. Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια νέα επικίνδυνη εξέλιξη καθώς η αστική ιδεολογία προβάλλει στην πρώτη γραμμή τον ανορθολογισμό ή όπως αποκαλείται μεταμοντερνισμός, κονστρουκτιβισμός. Οι ορολογίες δεν φθάνουν παντού, οι ιδέες τους όμως μπαίνουν, ακόμα και σε κάθε σπίτι. Ο ανορθολογισμός παίρνει προβάδισμα σε όλα τα μέτωπα, της επιστήμης, της ιδεολογίας, της πολιτικής, του πολιτισμού, ακούμε να γίνεται λόγος για τη μεταβιομηχανική εποχή, το μετακαπιταλισμό, την μεταπολιτική, ως και τον μεταάνθρωπο της τεχνητής νοημοσύνης.
Η αστική ιδεολογία και προπαγάνδα έχει φθάσει να θεώρει τα πάντα, ακόμα και δικά της συμπεράσματα, ως κοινωνική κατασκευή, σε πλήρη απόσπαση από το υλικό, το αντικειμενικό στοιχείο τους, που τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος των επιστημόνων δεν το αρνούνταν, απλά έδινε μια διαφορετική ερμηνεία από την μαρξιστική.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του λεγόμενου μεταμοντερνισμού αποτελεί το τελευταίο νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων, το οποίο βασίζεται στην αντίληψη της υποτίμησης ως και άρνησης της μητρότητας και την πατρότητας, των βιολογικών διαφόρων των δύο φύλων που έχουν σχέση και με την συμπληρωματικότητα για τη απόκτηση παιδιού, για την βιοκοινωνική αναπαραγωγή του ανθρώπου. Διαδίδεται ότι ο βιολογικός διαχωρισμός σε γυναικείο και ανδρικό φύλο, είναι αναχρονιστικός, ότι υπάρχει ρευστότητα φύλου. Μέσω της εμπορευματοποιημένης υπηρεσίας παρένθετης μητέρας, δηλαδή της ενοικίασης μήτρας, ανοίγεται ο δρόμος για την ευγονική και άλλα ζητήματα που ανήκουν στη σφαίρα της βιοηθικής.
Ξεκαθαρίζουμε είμαστε σταθερά υπέρ της συνεχούς και της πολύ τολμηρής έρευνας σε όλους τους τομείς των επιστημών, προκειμένου να φανούν όλες οι δυνατότητες για την ανθρώπινη υλική και πνευματική ευημερία, ταυτόχρονα είμαστε σε ιδεολογικό και πολιτικό πόλεμο με τον ιδεαλισμό και την υποστήριξη του ανορθολογισμού. Με παρέσυρε η τρέχουσα επικαιρότητα, επανέρχομαι στο βασικό ζήτημα: Η ιδεολογική διαπάλη συνδυασμένη με το αγωνιστικό σχέδιο δράσης είναι απολύτως αναγκαία γιατί χωρίς αυτήν δεν είναι εύκολο ο λαός να συνειδητοποιήσει τόσο το δίκιο του, όσο και την δύναμη του.
Αποκτά ακόμα μεγαλύτερη επικαιρότητα η λενινιστική θέση «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη», καθώς το ζητούμενο είναι στην πορεία της ταξικής πάλης να συνειδήσεις σε αντικαπιταλιστικές, μετασχηματίζονται κομμουνιστικές.
Μη ξεχνάτε ότι πρώτα τέθηκαν οι βασικές ιδέες, οι βασικές αρχές της μαρξιστικής θεωρίας τον 19ο αιώνα, στη συνέχεια έγινε η επεξεργασία της πρώτης μορφής προγράμματος όπως ήταν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και μετά ξεκίνησε η διαδικασία από τον Λένιν για την ίδρυση του Κόμματος Νέου Τύπου. Η θεωρία μπήκε απ΄ έξω από τις γραμμές του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, από τους επαναστάτες διανοούμενους, που έπαιρναν μέρος στην ταξική πάλη, και άρχισαν να μελετάνε την ανάπτυξη του καπιταλισμού σε ευρωπαϊκά κράτη. Με την ίδρυση του Κόμματος νέου τύπου δηλαδή του Κομμουνιστικού κόμματος, συνέβη μια σημαντική εξέλιξη, πέρα από το γεγονός ότι η εργατική τάξη απέκτησε την οργανωμένη συνείδησή της, το ΚΚ αποτελεί τον υπεύθυνο πρωτεργάτη μελέτης, δημιουργικής αφομοίωσης και διάδοσης της θεωρίας, και της ανάπτυξης της με βάση τις εξελίξεις». (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα).
Της ομιλίας ακολούθησε μουσικό πρόγραμμα, ενώ πριν την εκδήλωση η Αλέκα Παπαρήγα επισκέφθηκε το εργαστήριο και γλυπτοθήκη του Μεμά Καλογηράτου, όπου συνομίλησε μαζί του.
