Ο Αλέξανδρος ήταν συμμαθητής μου στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων. Δεν πηγαίναμε στην ίδια τάξη, ήταν ένα χρόνο νεότερος μου, αυτός πήγαινε στην πέμπτη κι εγώ στην έκτη.
Ο Αλέξανδρος Σπαρτίδης δολοφονήθηκε άνανδρα κι εν ψυχρώ από τον Ιωάννη Λυμπέρη στην οδό Κότσικα, πάροδο της οδού Πατήσίων, το πρωί του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973, δηλ. την επομένη της εισόδου του τεθωρακισμένου άρματος μάχης στο Πολυτεχνείο που δρομολόγησε την καταστολή και κατάπνιξη στο αίμα του λαϊκού ξεσηκώματος του Πολυτεχνείου. Δεν είχε έρθει για μάθημα στο γυμνάσιο εκείνη την ημέρα, είχε κατέβει στην οδό Πατησίων για να ενωθεί με το πλήθος που διαδήλωνε κατά της χούντας. Ο θρασύδειλος δολοφόνος του ήταν έφεδρος ανθυπολοχαγός και τον είχε πυροβολήσει από την ταράτσα του κτιρίου του ΟΤΕ. Το τραύμα του Αλέξανδρου ήταν διαμπερές κι η διαδρομή της βολίδας έδειχνε ξεκάθαρα ότι είχε βληθεί από τα πάνω. Ο δολοφόνος πιάστηκε μετά την πτώση της χούντας, καταδικάστηκε, εξέτισε την ποινή του στον Κορυδαλλό όπου εκτελούσε χρέη «ορντινάτσας» του άλλου δολοφόνου του Πολυτεχνείου Νικόλαου Ντερτιλή, και μετά την έκτιση της ποινής του αφέθηκε ελεύθερος.
Ιδιαίτερα θυμάμαι τα μάτια και το βλέμμα του Αλέξανδρου Σπαρτίδη: τα μάτια του εξέπεμπαν ένα καθαρό και διεισδυτικό βλέμμα που έμοιαζε να ρωτάει όποιον τον κοίταζε κατευθείαν σ’ αυτά. Θυμάμαι επίσης την αέναη κινητικότητά του στην επάνω αυλή του Λυκείου κατά τα διαλείμματα.
Ο Αλέξανδρος Σπαρτίδης ανήκει στην ατέλειωτη χορεία εκείνων των ηρώων που στην ατέλειωτη πάλη που μαίνεται επί αιώνες τώρα για να αναστηθεί η Ελλάδα έδωσαν ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει ο άνθρωπος: την ίδια τους την ζωή. Μακάρι οι επερχόμενες γενιές να διατηρήσουν άσβεστη την φλόγα της θυσίας αυτών των ηρώων ώστε με νέους αγώνες η Ελλάδα να απαλλαγεί άπαξ δια παντός κι ανεπιστρεπτί από τον καπιταλιστικό ζυγό που νομοτελειακά κι αναπόφευκτα γεννά και θρέφει τους φασισμούς και τις χούντες.
Αλέξανδρε Σπαρτίδη, παλιέ μου συμμαθητή, πενήντα χρόνια μετά δεν σε ξεχνώ, σε θυμάμαι πάντα και θα σε θυμάμαι μέχρι το τέλος της ζωής μου!
Π. Δ.
Μαθητής της 6ης Γυμνασίου του Λεοντείου Λυκείου Πατησίων
τον Νοέμβριο του 1973