Εμένα τα καράβια μου δεν είχανε σημαίες.
Από μικρός κατάργησα
σύνορα και φραγμούς.
Γλάροι πετούσαν γύρω τα όνειρα,
οι σκέψεις μου πολύχρωμα ψαράκια.
Όμως, οι γλάροι μ’ εγκατέλειψαν
κι η θάλασσα νεκρά βγάζει τα ψάρια.
Φράχτες κλείνουν τον δρόμο μου
και αφιλόξενες ακτές
ορθώνουν μπρος μου βράχια.
Εμένα τα καράβια μου είναι ναυαγισμένα.
Μα μέσα από τα σύννεφα φεγγάρι ξεπροβάλει
φωτίζοντας την ρότα μου κι ανάβοντας ελπίδες.
Να με οδηγήσει στην ακτή,
τους φράχτες να γκρεμίσει.
Εμένα τα καράβια μου ελεύθερα θα πλένε.