Η Ελένη Τζατζιμάκη έχει επί σειρά ετών ασχοληθεί με μουσικές σπουδές (πιάνο, ακκορντεόν, τραγούδι) πλάι σε διακεκριμένους μουσικούς, μεταξύ των οποίων, η Έλλη Πασπαλά, η Claudia Delmer και ο Τάκης Φαραζής.
Έχει εμφανιστεί σε γνωστές μουσικές σκηνές της Αθήνας με διαφορετικά μουσικά σχήματα (Half Note, Παράφωνο, Καφέ Αλάβαστρον, Μπαράκι του Βασίλη, Low Profile-Coffee and Whisky, Jazz Point και άλλα).Παράλληλα, μετράει συμμετοχές σε πλήθος μουσικών εκδηλώσεων, φιλανθρωπικού χαρακτήρα και όχι μόνο (European Music Day,Unesco, TedX Athens ) ενώ, το αφιέρωμά της στις μουσικές του ευρωπαϊκού νότου (Jazzpoint, καλοκαίρι 2013), συμπεριλήφθηκε στα προτεινόμενα του περιοδικού “Αθηνόραμα”.
Το 2012 κυκλοφόρησε η πρώτη της δισκογραφική δουλειά “Κίρκη”, από τον Μετρονόμο, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν μεταξύ άλλων, στίχοι των Μάνου Ελευθερίου και Μιχάλη Γκανά. Σε σχετική κριτική του για το εν λόγω cd, ο κριτικός του Τζαζ &Jazz, Κορνήλιος Διαμαντόπουλος, χαρακτήρισε την Ελένη Τζατζιμάκη “ακατέργαστο διαμάντι”.
Πρόσφατα, κέρδισε το πρώτο βραβείο στον ετήσιο διαγωνισμό “Voix de La Scene-St Symphorien D’ Ozon”,Lyon, France,2014, ανάμεσα σε 17 υποψηφίους (οι οποίοι είχαν φθάσει στον τελικό) λαμβάνοντας το βραβείο από τον Bruno Berberes, διευθυντή των κάστινγκ των The Voice,Eurovision,comedies francaises και προσκαλούμενη από αυτόν να συμμετάσχει στο The Voice 5.
Παράλληλα, η Ελένη Τζατζιμάκη, έχοντας ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Sorbonne IV), εκπονεί τη διδακτορική διατριβή της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, ενώ έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις Μελάνι.
Η πρώτη της ποιητική συλλογή, Η Μαγεία της Άνωσης (2009), κρίθηκε υποψήφια για το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβάζω.
Σύντομα, δύο χρόνια μετά από την έκδοση και της δεύτερης ποιητικής συλλογής της, Μετά την Ενηλικίωση (2012), πρόκειται να κυκλοφορήσει το τρίτο βιβλίο της με τίτλο «Σε ποιον ανήκει μια ιστορία;», από τις ίδιες εκδόσεις.
Σήμερα φιλοξενούμε στη στήλη μας πέντε ποιήματα της Ελένης Τζατζιμάκη.
ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ; ( σύνθεμα ερωτήσεων προς απάντηση )
«Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ». Νίκος Καζαντζάκης.
Σύμφωνα με καταγγελία της «Ενωτικής Συνδικαλιστικής Κίνησης ΥΠΑ» την Πέμπτη 22/08/2024, κατά τη διάρκεια περιόδου αυξημένης αεροπορικής κίνησης, περίπου στις 21:00 και για πάνω από…
Ήτανε νύχτα όταν ρωτούσες:
Σε ποιον ανήκει μια ιστορία;
Στον έρωτα ή στον θάνατο;
Σου απαντούσα βιαστικά
Γιατί αγνοούσα την απάντηση.
Ξαναρώτησες κάποτε, πιο σαφής:
Σε ποιον ανήκει μια ιστορία όταν παύει να ανήκει σε μένα;
Έκανα πως δεν άκουσα.
Συνέχισα να τρίβω το πάτωμα με τους λεκέδες από τα βήματα.
Βήματα παντού μέσα στο σπίτι
Από διάφορους περαστικούς, ζώντες και μη.
Όλους αυτούς που περπατούν στον χώρο μου
Όλα από μια ιδέα ξεκινάνε και σε μια ιδέα καταλήγουν,
Και
Γυρεύουμε τη μυθολογία του έρωτα και όχι τον έρωτα καθεαυτόν,
σκέφτηκα να σου απαντήσω, μα ήταν περασμένη η ώρα.
(Η απάντησή μου δεν είχε νόημα άλλωστε, γιατί δεν ήταν απάντηση.)
Ο Camilo , ο Δ. Μιχαήλος, ο εύζωνας Κουκίδης , ο Σ. Πέτρουλας
Ο Ρωμαίος, η Ιουλιέτα, ο Ερωτόκριτος, η Αρετούσα και πάμπολλοι άλλοι ξεχασμένοι,
για το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό (υποσημείωση: Νίκος Μπελογιάννης)
της ζωής,
διαλέξανε τον θάνατο.
Για την ζωή και τα χίλια της πρόσωπα,
Για τη ζωή την ίδια, τελικά.
Αλλιώς, θα πρόφταιναν να δουν ίσως παιδιά κι εγγόνια, βόλτες και ταβερνάκια στη θάλασσα, νύχτες αγκαλιά μ’ εκείνη και μ’ εκείνον, μια δουλίτσα για τα προς το ζην κι ατέλειωτα λογύδρια για το αύριο που φτιάχνονταν γι΄αυτούς, χωρίς αυτούς.
Ο πόθος τους χάραξε το δρόμο- για τη ζωή, όπως τη θέλανε, ολόκληρη.
………………………….
Ο Joyce:To live, to err, to fall, to triumph, to recreate life out of life
Σε μια ρετροσπεκτίβα αποστηθίσεων από αρχής της αναγνωστικής μου ηλικίας,
Σκέφτομαι τώρα κι αυτό πως πάει μαζί με το άλλο του Σεφέρη:
πόσο
παράξενα
αντρειεύεσαι
μιλώντας
με
τους
πεθαμένους
Όταν
δεν
φτάνουν
πια
οι
ζωντανοί που σου απόμεναν (υποσημείωση: Γιώργος Σεφέρης)
(Προτού μιλήσω, μιλούν άλλοι για μένα, βλέπεις, ακόμη.)
……………………………………
Ξέρω μονάχα να σου πω πως ερωτεύτηκα πολύ το αληθινό και το όμορφο.
Και σε διαρκή ανάμνηση της ταυτότητας,
Συνεχίζω να γράφω και να τραγουδώ απερίσπαστη από ρητορικές απαντήσεις.
Χάσε
Ψάξε
Βρες
Πέσε
και
Σήκω
Μόνο συνέχιζε.
Kαι τότε κάτι θα σου ανήκει.
Η εντός εξορία
Όλα είμαι εγώ. Η άγνοια και η γνώση μου. Η εσκεμμένη μου αστοχία. Ο ματαιόδοξος, αυτόκλητος πόνος. Η εκκρεμής μου χαρά. Η κουρασμένη μου χαρά. Η ταλάντωση του μυαλού και η ορθάνοιχτη καρδιά στον ουρανό και στο όνειρο. Μέσα από το ορθό της απογείωσης καθορίζω το μοιραίο της πτώσης. Ρυθμίζω το ύψος του βλέμματος ανάλογο προς το βάθος της φωνής, προετοιμάζοντας την ευθυγράμμιση με τους ανθρώπους. Εκμεταλλεύομαι άπληστα τα πάθη τους εντός μου. Ιδεολαμβάνομαι το χρέος για το αύριο. Ύστερα, τακτοποιώ το χρέος για το πάντοτε. Αγωνιώ για την οφειλή μου στο «πάντα». Εντοπίζω το κέντρο της αγάπης και αναμετριέμαι με έρωτες φθισικούς, λογής-λογής και ακατάληπτους: αυτών την αλήθεια υπερασπίζομαι. Έτσι, μετρώ τα πρώτα βήματα προς το θάνατο, σύντροφοι. Προτού φύγω, θα έχω αρνηθεί τη δευτεροταγή ανθρωπότητα- είμαστε οι ανθρώποι ο μοχλός του πεπρωμένου. Κι ο έρωτας για τη ζωή η ισόβια θηλιά μας. Και η ζωή που πέρασε, μια πλαστική σακούλα στη ράχη της θάλασσας που αχνοφαίνεται απ’ την ακτή. Σύντροφοι, γνωρίζετε πως δονείτε τη μήτρα της ιστορίας; Πως ξαναβάφετε το χρώμα του νερού; Πως ξαναβρίσκετε τα αταξίδευτα νερά; Κι όλοι μαζί, το αγέννητο παιδί κυοφορείτε μέσα στο κόκκινο γαρίφαλο μου. Κι έχω το χέρι πάντα απλωμένο,να μ’ ανασταίνει η θέρμη σας αργά, περιμένοντας το ξημέρωμα ολόγυμνη. Και ξημερώνει. Και ξημερώνω.
Στην προσυγκέντρωση
Ήταν καθισμένος στο πεζούλι.
Σε ένα από εκείνα της πλατείας Ομονοίας.
Τριγύρω κόσμος και πρόσωπα ολοκαίνουρια
Φωνές ανδρών και γυναικών
Μεγάφωνα, μικρόφωνα, σημαίες και ιδέες σε εναλλαγή
Εκείνος, χρόνια τώρα καθισμένος στο πεζούλι
Στην ίδια θέση,
Φυλλομετρούσε το κομπολόι του
Και τις ώρες που αργούσαν
Για τις μέρες που θα έρθουν.
-Γι’ αυτές ήτανε βέβαιος καθώς,
κάθε φορά που τις μετρούσε
έβγαζε τον ίδιο αριθμό,
ισόποσο,
με τις ημέρες που τον βρήκαν στο πεζούλι,
ανάμεσα στα μεγάφωνα, τα μικρόφωνα, τις σημαίες και τις ιδέες.
Μεγαλώνοντας, μαθαίνεις να μετράς αντίστροφα: από το τέλος, στην αρχή.
Τον έβλεπα καθισμένο στο πεζούλι,
Εκεί, στην ίδια θέση πάντοτε, με την πλάτη ακουμπισμένη στο παραπάνω σκαλοπάτι
με το κεφάλι σκυμμένο,
κοιτώντας
μια στο κομπολόι,
μία στις σημαίες,
μια στα καινούρια πρόσωπα
και μια
στα απέραντα ιδεώδη του.
Το δώρο
Κάτι της δώσαν.
Κάτι της πήραν.
Έτσι είναι αυτά.
{…}
Το μόνο που μένει είναι το δώρο
Κι η από μνήμης διαδρομή του.
Άρης ή Μιζέριας
Η ιστορία διχάστηκε Άρη
Γύρω από το ζήτημα του θανάτου σου.
Δε γνωρίζουμε τον ακριβή τρόπο αυτοκτονίας.
Όπλο ή χειροβομβίδα σε ολοκλήρωσε; Βόλι ή
Έκρηξη
Βρέθηκες νωρίς ή σε προχωρημένη σήψη;
Πολλά και αναπάντητα ερωτήματα εκκρεμούν για την αποκατάστασή σου.
Ώρα θανάτου, τρόπος θανάτου, ταυτοποίηση.
Αφελείς εκκοκιστές του παρελθόντος οι καιροί
επιχειρούν μιαν ακόμη νεκροψία
Στο κουφάρι σου
Κοιτάνε να βρούνε από τι δε ζει το σώμα σου
Κι όχι από τι δε ζει η καρδιά σου.
Η στήλη «Νέοι Δημιουργοί» θα φιλοξενεί μία φορά τη βδομάδα ποιήματα ή διηγήματα νέων δημιουργών και όχι μόνο. Προϋπόθεση, να μην έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο και φυσικά σε βιβλίο. Από αυτά που εσείς θα μας στέλνετε ο Λουκάς Σπήλιος (ψευδώνυμο ποιητή) θα επιλέγει και θα σας προτείνει.
Φιλοδοξία μας είναι, στις αρχές του 2016 να εκδοθεί μια συλλογή ποιημάτων (και αντίστοιχη διηγημάτων) που θα ανθολογηθούν από αυτά που θα φιλοξενήσουμε.
Μπορείτε να στέλνετε τη συμμετοχή σας, μαζί με ένα μικρό βιογραφικό, στο e-mail του περιοδικού:
