Κάθε φύλλο που έπεφτε
εκείνα της καρδιάς μου
Ήταν τόσα,
όσα τα ασημένια φιλιά σου.
Μεσ’ τα πέλαγα του μυαλού
πάλευες με Κύκλωπες και όμορφες γοργόνες,
Ξάφνου είδες το άσπρο του ουρανού
Γύρισες στις βυθισμένες εικόνες.
Σαν τα προδομένα κορμιά
Τα ασημένια φιλιά
ήταν τόσα, όσα τα φύλλα
Της καρδιάς μου που έπεφταν
Τα μάτια συνέχιζαν και έκλεγαν!
Της Κωνσταντίνας Τσότρα* // Το ζήτημα της νεανικής παραβατικότητας και βίας βρίσκεται σταθερά στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Ανάμεσα στις διάφορες «βαθυστόχαστες» τηλε-αναλύσεις συχνά κατηγορείται…
