Σαν πεθάνω ενός λυπημένου χειμώνα
τα δάκρυα θα κυλούν πονετικά
σαν εκείνους τους ανθρώπους
που μ’αγάπησαν δειλά-δειλά.
Σαν έρθω στην θύμηση των ανθρώπων
με ροδοπέταλα θα στολίσουν την γιορτή μου
Όσοι μ’ αγάπησαν ενός καλοκαιριού
θα ‘ρθουν να με χαιρετήσουν
και οι υπόλοιποι σαν σύννεφα θα σκορπίσουν.
Σαν πεθάνω μια Κυριακή
μια αυγούλα θλιβερή
όση αγάπη μου απομένει
θα’ρθω να στο πω και τότε πια
φτωχή θα ‘ναι η θύμηση των ανθρώπων
στου τάφου μου από λησμονιά.