Γράφει η Φαίδρα Ζαμπαθά-Παγουλάτου //
Απόψε καλωσορίζουμε έναν αγαπητό συνάδελφο, εξαίρετο συγγραφέα, από την πληγωμένη αλλά πάντα αγαπημένη Κύπρο μας.
Τον Αντρέα Ονουφρίου. Ένα πονεμένο πρόσφυγα στην ίδια του την Πατρίδα. Ο Αντρέας και η αγαπημένη του σύντροφος Ντίνα καθαρόαιμη ελληνίδα από το Δερβένι Κορινθίας βρέθηκαν ξαφνικά έξω από το σπίτι τους στην Αμμόχωστο όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί και έκτοτε δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Έζησαν ένα τραγικό οδοιπορικό για να καταλήξουν κατεστραμμένοι στην Αθήνα όπου και γνωριστήκαμε και από τότε νιώθω ευτυχής που απέκτησα αδέρφια.
O Αντρέας Ονουφρίου
Γνήσιο παιδί της Κύπρου. Αγωνιστής συγγραφέας με τεράστιους αγώνες στη ζωή του από τότε που κατάλαβε τον εαυτόν του αλλά και τον κόσμο. Λόγω της ιδιαιτερότητας του, αυτής της λεύκανσης που λέγεται Αλπίνο, ήρθε αντιμέτωπος με την άγνοια των ανθρώπων και με μια ιδιόμορφη συμπεριφορά σκληρή που του έδειξαν μικροί και μεγάλοι. Ωστόσο ο Ανδρέας δυνατός με θέληση και σθένος αν και πληγώθηκε αρκετές φορές στάθηκε ακλόνητος στη ζωή του και στο όνειρο του. Πολυεδρικός συγγραφέας πρώτα της καρδιάς και μετά του στοχασμού και της φιλοσοφικής σκέψης. Στη συνέχεια οφείλουμε ν αναφερθούμε στο ταλέντο, την οξύνοια και την ικανότητα της γραφής. Στην πορεία του θα ασχοληθεί με θέματα χειροπιαστά, κυνηγά την αλήθεια μέσα στην καθημερινή πραγματικότητα. Με μια λέξη μπαίνει στο κύτταρο της ίδιας της ζωής , σε θέματα που άπτονται και της πολιτικής ακόμα. Κι όταν αναφέρομαι στη λέξη «Πολιτική» μη νομίζετε ότι ο Αντρέας έγραψε πολιτικά κείμενα , Μανιφέστα ή πολιτικές Μπροσούρες. Όχι. Όμως Πολιτική είναι η τιμή του ψωμιού , η τιμή του γάλακτος , πολιτική είναι όταν ο γείτονας έρχεται και σε διώχνει από την καρέκλα σου που κάθεσαι και που ίδρωσες να την αποκτήσεις. Αυτά έζησε ο αγαπητός μας συνάδελφος από την ματωμένη μας Κύπρο που εξακολουθεί να ζει χωρισμένη στα δύο, κι ο Αντρέας πρόσφυγας, μακριά από τη γενέθλια Γη.
Το ιστορικό Βιβλίο του με τίτλο «Η ΓΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕ » για τα γεγονότα της Κύπρου είναι αποκαλυπτικό . Μέσα σε 380 σελίδες μεγάλου σχήματος ο αναγνώστης ζει βήμα βήμα τον Αττιλα , τους βομβαρδισμούς των χωριών και των Πόλεων καθώς και των Λιμανιων, την επέλαση των κατακτητών και τις θηριωδίες. Oι ήρωες αναλύονται με τέτοια ζωντάνια που νομίζεις ότι ζεις κοντά τους το δράμα τους, το φόβο τους , το θυμό τους. Κι όλα αυτά περιγράφονται θα έλεγα, με τον πιο απλό αλλά αληθινό τρόπο, υπογραμμίζοντας τα τεράστια αλλά και τα τερατώδη λάθη που έγιναν, όπως η εγκατάλειψη της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Αμμοχώστου, όπου οι εισβολείς την κατέλαβαν χωρίς να είναι στα σχέδια τους, ανοχύρωτη όπως την βρήκαν. Μέσα στο βιβλίο αυτό αλλά και σε πολλά άλλα προχωρεί σε λεπτομερείς αναλύσεις, κι αναφορές σε οικογένειες που κυριολεκτικά διαλύθηκαν, ερωτικές σχέσεις με δυνατά συναισθήματα που σπάραξαν στη λαίλαπα του πολέμου και χώρισαν κι ίσως ποτέ δεν ξαναβρέθηκαν, όταν ο θάνατος παραφύλαγε και θέριζε στα τυφλά, Μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους κι οι περισσότερες δεν τα ξαναβρήκαν αφού καταγράφηκαν στους μακροσκελείς καταλόγους των χιλιάδων αγνοουμένων . Για το βιβλίο αυτό έγραψε ο Νίκος Κρανιδιώτης τότε μεταξύ άλλων «Αυτή η ανθρώπινη διάσταση της ιστορίας, που τόσο άνετα προσφέρεις στο βιβλίο σου, δίδει μια σφαιρική εικόνα των γεγονότων και ενημερώνει υποβλητικά τον αναγνώστη, καλύτερα από ένα ιστορικό κείμενο». Κι αλλού ο ίδιος συνεχίζει, «Το μυθιστόρημα σου είναι το σύγχρονο έπος της Κύπρου. Πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι Κύπριοι και όλοι, γενικά, οι Έλληνες, για να δουν την ανθρώπινη πτυχή του προβλήματος.» Ένα άλλο σημαντικό θέμα που τον απασχολεί είναι οι νέοι.
Με ιδιαίτερη ευαισθησία ο συγγραφέας μας θα σταθεί δίπλα στη νέα γενιά όπου αναλύει απλά κι ανθρώπινα χαρακτήρες ηρώων αλλά με συγκίνηση και πόνο. Για τη γενιά που αγωνίζεται για την ίδια τη ζωή έστω κι αν ένα κομμάτι της ξεπέφτει στα ναρκωτικά και οδηγείται νομοτελειακά στο θάνατο. Θίγει το θέμα με λεβεντιά μπαίνοντας στη λαθεμένη, υπαγορευμένη φιλοσοφία του συστήματος για τον αφανισμό των νέων. Είναι τραγικό και υπογραμμίζεται έντονα από τον Ανδρέα Ονουφρίου το αυριανό δυναμικό μιας χώρας να σέρνεται θύμα εμπόρων θανάτου και πληρωμένων εγκληματιών.
Σε όλα του τα βιβλία χρησιμοποιεί ένα κρυστάλλινο λόγο που τρέχει και σε συνεπαίρνει. Στις περιγραφές του κεντάει πραγματικά και ζωγραφίζει συγχρόνως με λυρικές πινελιές. Τα κείμενα του έχουν μια ανθρωπιά και μια ζεστασιά ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων. Πλέκει τις ιστορίες του με δεξιοτεχνία που μαρτυράει την άνεση, το ταλέντο, και τις αρετές της γραφίδας του. Ο συγγραφέας δεν θα πάψει ν αναζητάει το φως της επόμενης μέρας και πάντα ψάχνει ανάμεσα σε σκυθρωπά κατακερματισμένα πρόσωπα οριοθετώντας ένα αύριο που ονειρεύεται και ο ίδιος μακριά από τη φρίκη και την τραγικότητα του Πολέμου.
Ο Αντρέας έγραψε πολλά Βιβλία και σε όλα μιλάει για την Ειρήνη.
Όταν αναφέρεται στη μητρότητα γίνεται λυρικός, γλυκός και μαζί σκληρός. Στο Βιβλίο «Η καρδιά της Λύκαινας» ξεπερνάει και τον ίδιο τον εαυτόν του στο ψυχογράφημα της Μάνας που επιχειρεί, ώστε καθηλώνει τον αναγνώστη μ ένα τεράστιο δίλημμα. Η Αγάπη της για το παιδί του πρώτου έρωτα, και το παιδί ενός κατά συνθήκη γάμου μπαίνει σε μια ζυγαριά που δεν μπορεί να ισορροπήσει. Στο σημείο αυτό ο συγγραφέας αναλύει, επεξηγεί κι αναδεικνύει το σθένος ,τη δύναμη της ψυχολογικής εξισορρόπησης της καρδιάς μιας Μάνας σε δύο ψυχές που βγήκαν από την ίδια Μήτρα με μια διαφορά συναισθήματος. Εκεί παίζεται ο μεγάλος ρόλος της λέξης «Μητρότητα» και το ηθικό μέρος της. Ωστόσο ο Αντρέας θα βρει τις σωστές ψηφίδες του μωσαϊκού ώστε να μη καταστραφεί η ιερή και άγια μορφή της Μάνας .
Στο βιβλίο «Το Σωσίβιο» ο συγγραφέας μας δίνει ρεσιτάλ για δυο διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις, δύο διαφορετικών χαρακτήρων, ενός αγοριού καθηλωμένου σε ένα καροτσάκι μετά από ένα τροχαίο και του αδερφού του που εκμεταλλεύεται την κατάσταση και βέβαια καλοπερνάει, αδιάφορος για το δράμα του αδερφού του και των γονέων που ζούνε. Ο κυριότερος ρόλος ανατίθεται στον γιατρό που έχει αναλάβει τον άρρωστο. Στο σημείο αυτό ο Αντρέας έχει καταφέρει να προβληματίσει τον αναγνώστη, να τον συγκινήσει και να τον πάρει με το μέρος του γιατρού και κατ επέκταση και με το μέρος του άρρωστου παιδιού. Ένα νευρωτικό πλάσμα γεμάτο άρνηση , που δεν θέλει να μιλάει, δεν θέλει να τρώει, αρνείται να συμμετέχει στη ζωή του σπιτιού και ξαφνικά μεταλλάσσεται σε ήρεμο άνθρωπο, συζητήσιμο που έχει αρχίσει να διαβάζει, να έχει απορίες ν ακούει μουσική, να κάνει ερωτήσεις, και να πηγαίνει κοντινές εκδρομές με το γιατρό που κατάφερε να αλλάξει τη ζωή αυτού του παιδιού, μέσα από την αγάπη, και γίνεται το Σωσίβιο αυτής της πληγωμένης ψυχής.
Ο συγγραφέας από τη μαρτυρική Κύπρο έχει προσφέρει σελίδες στο αναγνωστικό του κοινό που καθηλώνουν και συγκινούν με τον γλαφυρό ανθρώπινο λόγο που ρέει σαν γάργαρο νερό στις παραμυθένιες Πλάτρες, για τις οποίες γράφει ο Σεφέρης ότι δεν τον άφηναν τ’ αηδόνια να κοιμηθεί.
Κι ο Αντρέας Ονουφρίου δεν αφήνει τον αναγνώστη του να κλείσει οποιοδήποτε Βιβλίο του διαβάζει πριν το τελειώσει.
Εύχομαι από καρδιάς Αδερφέ Αντρέα να είσαι καλά και να μας χαρίζεις όμορφα Βιβλία γεμάτα ανθρωπιά κι αγάπη.
ΦΑΙΔΡΑ ΖΑΜΠΑΘΑ – ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ
21 Οκτώβρη 2015
ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ