«Ούτε η κομμουνιστική ιδεολογία τελείωσε, όπως διακηρύσσουν ορισμένοι, ούτε ο δρόμος της κοινωνικής εξέλιξης έκλεισε και σταμάτησε στον καπιταλισμό. Όλα θα αλλάξουν! Μπορεί να χρειαστούν πολλά χρόνια. Όμως τελικά όλα θα αλλάξουν. Θα αλλάξουν και θα έρθει μια άλλη ζωή, μια ζωή δίκαιη, της δημιουργίας, η ζωή του σοσιαλισμού»
Χαρίλαος Φλωράκης, 1998.
Δώδεκα χρόνια πέρασαν από το τελευταίο αντίο στον καπετάν-Γιώτη, τον ακούραστο αγωνιστή, τον κομμουνιστή Χαρίλαο Φλωράκη. «Γιατί να μην έχεις περισσότερες ζωές να του προσφέρεις;» έλεγε ο ίδιος αναφερόμενος στο Κόμμα που αγάπησε και έδωσε τα πάντα, το ΚΚΕ, κατά τη διάρκεια τιμητικής εκδήλωσης της Κεντρικής Επιτροπής το 1998. Ο Χαρίλαος, όπως όλοι μας, είχε μια ζωή και αυτήν την πρόσφερε απλόχερα στον αγώνα για την προοπτική του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό μας.
Όλη του η ζωή και δράση ταυτίστηκε με την ιστορία του ΚΚΕ και αποτέλεσε οργανικό κομμάτι των πιο ένδοξων αγώνων του λαού μας σε περιόδους ιδιαίτερα αντίξοες: από τη μεταξική δικτατορία στην Κατοχή, από την ηρωϊκή πάλη του ΔΣΕ στα χρόνια της εξορίας και τον αντιδικτατορικό αγώνα. Δεν υπάρχει περίοδος της ελληνικής ιστορίας του 20ου αιώνα που να μη βρίσκει το Χαρίλαο Φλωράκη στο μετερίζι του λαϊκού αγώνα- από μαθητής και μέλος της ΟΚΝΕ τη δεκαετία του ’30 μέχρι καπετάνιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και πολύ αργότερα, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ.
Έχοντας αταλάντευτη πίστη στα ιδανικά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, ο Χαρίλαος δεν έλλειψε στιγμή από τα γυρίσματα της Ιστορίας, αντιμετωπίζοντας ακόμη και τις πιο δύσκολες φουρτούνες ως πραγματικός καπετάνιος της ζωής. Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά κάνουν λόγο για την πηγαία θυμοσοφία του, την παλικαριά και την αισιοδοξία με την οποία αντιμετώπιζε τις καταστάσεις, έχοντας πάντα πλήρη συναίσθηση της αδυσώπητης σκληρότητας που χαρακτηρίζει την ταξική πάλη.
216 μήνες, 6.570 μέρες σε εξορίες και φυλακές δεν κατάφεραν να λυγίσουν τον Χαρίλαο Φλωράκη. Από τα δικαστήρια του αστικού κράτους, ο Χαρίλαος- όπως και τόσοι άλλοι αγωνιστές του ΚΚΕ- βγήκε ηθικά νικητής, τσακίζοντας το αντικομμουνιστικό κατηγορητήριο με τη γλώσσα της αλήθειας, της καρδιάς, του ταξικού δίκιου. Χαρακτηριστικά τα λόγια του ίδιου του Χαρίλαου Φλωράκη στο στρατοδικείο της Λάρισας το 1955:
«Δεν είναι οι κομμουνιστές εκείνοι που δεν έχουν πατρίδα. Οι κομμουνιστές είναι απλοί άνθρωποι, εργατικοί, δεμένοι με τη γη που γεννήθηκαν. Και σ’ αυτή τη γη κρίνεται η τύχη τους, μαζί με όλο τον άλλο λαό. Εκείνοι που δεν πιστεύουν σε πατρίδα και που δεν έχουν πατρίδα είναι οι πλουτοκράτες. Τα πλούτη τούς παρέχουν τη δυνατότητα να ζουν σε όποιον τόπο και σε όποια χώρα επιθυμούν. Η Κατοχή απέδειξε και η σημερινή κατάσταση αποδεικνύει ποιος έχει πατρίδα, ποιος πονά γι’ αυτήν και ποιος θυσιάζεται για τη λευτεριά και την προκοπή της.
Εμείς πιστεύουμε και αποδεικνύουμε ότι μπορούμε να εξασφαλίσουμε στον ελληνικό λαό μια ζωή ανθρώπινη – αρκεί να αποκατασταθεί η εθνική ανεξαρτησία, να εφαρμοστεί η πολιτική ειρήνης και συνεργασίας με όλους τους λαούς και κυρίως με τους Βαλκανικούς, να σταματήσει η ληστρική επιδρομή της ξένης και ντόπιας πλουτοκρατίας, να αποκατασταθεί η ειρήνευση της χώρας με γενική αμνηστία και να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες.
Σε ό,τι με αφορά προσωπικά εμφορούμαι από τα μεγάλα ιδεώδη του κομμουνισμού. Δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο που να μπορεί να με υποχρεώσει να τα αρνηθώ. Για την πραγματοποίηση της γραμμής του Κόμματος, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του λαού μας, για την Ελλάδα, με ευχαρίστηση προσφέρω όλες μου τις δυνάμεις και ακόμη, ανεπιφύλακτα, και το πιο πολύτιμο αγαθό για τον άνθρωπο, τη ζωή μου».
«Την ξαναθυμήθηκαν την πιπίλα: “Σε ξεπερασμένα δόγματα επιμένει το ΚΚΕ”! Ποια είναι τα “ξεπερασμένα δόγματα”, άσπονδοι σύντροφοι και φίλοι; Οτι επιμένουμε στην ανάγκη ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας; Οτι παραμένουμε αμετακίνητα προσηλωμένοι στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων; Οτι έχουμε και σήμερα παντιέρα μας την κοινωνική δικαιοσύνη και το σοσιαλισμό; Πάρτε το απόφαση: Πολλά μπορούν να αλλάξουν στο ιστορικό προτσές. Ενα μόνο δεν μπορεί να αλλάξει: Η ανάγκη για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της ανθρωπότητας…».
Σήμερα διάφοροι καλοθελητές, αναθεωρητές της κομμουνιστικής ιδεολογίας με «ειδίκευση» στην παραχάραξη της ιστορίας (ιδιαίτερα του ΚΚΕ) επιχειρούν να σφετεριστούν τη μνήμη του Χαρίλαου Φλωράκη. Επιχειρούν να αποδώσουν στον Καπετάν-Γιώτη θέσεις και πρακτικές ξένες προς τα πιστεύω του, προκειμένου να τον φέρουν σε αντιπαράθεση με την σημερινή πορεία του ΚΚΕ. «Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς» σημείωνε ο ίδιος ο Χαρίλαος Φλωράκης σε ομιλία του για τα 80χρονα του ΚΚΕ. Και είχε απόλυτο δίκαιο. Τα πάσης φύσης ταξικά ναυάγια της οπορτουνιστικής χυδαιότητας ουδέποτε δίστασαν, με υποκριτικό και προκλητικό τρόπο, να παινεύσουν τους νεκρούς (τον Άρη, το Μπελογιάννη, το Ζαχαριάδη μέχρι και τον Χαρίλαο) για να κατασυκοφαντήσουν το ΚΚΕ, να το παρουσιάσουν μέσα από το διαστρεβλωτικό πρίσμα της «λαθολογίας», για να χτυπήσουν πολιτικά την σημερινή πορεία και πολιτική του Κόμματος. Τους το ξαναλέμε: Μάταιος ο κόπος τους!
Διότι ναι μεν οι ζευγάδες φεύγουν, αλλά η σπορά μένει. Και φουντώνει. Και μεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη. Χρέος αυτής της σποράς που άφησε πίσω του ο Χαρίλαος είναι να συνεχίσει, με αταλάντευτη πίστη και πείσμα, το δρόμο του αγώνα. «Καμιά διέξοδος, κανένα μέλλον δεν υπάρχει στο δρόμο του συμβιβασμού και της υποταγής. Μοναδική διέξοδος είναι ο δρόμος της αντίστασης, ο δρόμος του αγώνα» τόνιζε ο Χαρίλαος.
Σε αυτό το δρόμο, της αντίστασης και του αγώνα για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο Χαρίλαος Φλωράκης θα είναι πάντα παρών, φωτεινό παράδειγμα Κομμουνιστή για τις τωρινές και μελλοντικές γενιές.