📍 Στα αποκαλυπτήρια στις 12 Οκτώβρη θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας
📍 Με τη συμβολή και την αυταπάρνηση δεκάδων μελών και φίλων του Κόμματος, ολοκληρώνεται ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο
Τα αποκαλυπτήρια θα γίνουν σε εκδήλωση που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ το Σάββατο 12 Οκτώβρη, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.
Για την επίσκεψη στη Γυάρο οργανώνεται αποστολή, που θα αναχωρήσει το πρωί εκείνης της μέρας από το λιμάνι του Λαυρίου. Οι θέσεις είναι περιορισμένες και προτεραιότητα θα δοθεί στους αγωνιστές που εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν στο θανατονήσι, καθώς και στις οικογένειές τους.
Δηλώσεις συμμετοχής γίνονται μέσω των Κομματικών Οργανώσεων έως και τη Δευτέρα 7 Οκτώβρη (πληροφορίες Κομματική Οργάνωση Αττικής: 210 52 82 607, ώρες: 10.00-17.00).
📍 Με πείσμα και αυταπάρνηση
Το Μνημείο της Γυάρου εντάσσεται κι αυτό με τη σειρά του σε ένα δίκτυο ιστορικών χώρων και μνημείων που φιλοτέχνησε το ΚΚΕ, τιμώντας την 100χρονη Ιστορία του, τις κορυφαίες στιγμές και τους χιλιάδες αλύγιστους της ταξικής πάλης, συμβάλλοντας να διατηρηθεί η μνήμη ζωντανή. Κάνοντας πράξη το λόγο του ποιητή, «τα δακτυλικά τους αποτυπώματα δεν είναι μονάχα στα μητρώα των φυλακών, είναι οι πυκνές σιδηροδρομικές γραμμές που διασχίζουν το μέλλον…».
Το Μνημείο φιλοτέχνησε ο γλύπτης Αντώνης Μυρωδιάς, ο οποίος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της ΚΕ και συμμετείχε με πολλούς ακόμα στον πανελλήνιο καλλιτεχνικό διαγωνισμό για τα Μνημεία σε Γυάρο και Μακρόνησο.Πέρα από τον δημιουργό, για τη φιλοτέχνηση και εγκατάσταση του Μνημείου συνέβαλαν με χαρακτηριστική αυταπάρνηση, δίχως να λογαριάζουν κόπο και θυσίες, δεκάδες μέλη και φίλοι του Κόμματος. Μια ομάδα απ’ αυτούς, κοντά σαράντα άνθρωποι, αναχώρησε στις 23 Σεπτέμβρη για τη Γυάρο, όπου όλες αυτές τις μέρες δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να είναι όλα έτοιμα στις 12 Οκτώβρη. Για να ξοφληθεί έστω κι ένα μέρος από το χρέος σ’ αυτήν την υπέρτατη θυσία των αλύγιστων…
📍 Υπερνικώντας εμπόδια και δυσκολίες
Την εγκατάσταση του Μνημείου στη Γυάρο, έργο καθόλου εύκολο, δεν την ανέλαβε φυσικά κάποια τεχνική εταιρεία, αλλά μια ομάδα κομμουνιστών οικοδόμων, μηχανικών και άλλων ειδικοτήτων.
«Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι άνθρωποι που το ενοποιητικό τους στοιχείο είναι το Κόμμα, έμαθαν πολύ γρήγορα να συντονίζονται και να λειτουργούν σαν μια καλοδουλεμένη ομάδα, συζητώντας, σχεδιάζοντας, αποφασίζοντας και πειθαρχώντας» μας λέει ο Γιώργος Μητρόπουλος, πολιτικός μηχανικός, κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό της δουλειάς που προηγήθηκε και την οποία παρακολούθησε σε όλα της τα στάδια.
Παράλληλα με τη φιλοτέχνηση, ξεκίνησαν και όλες οι εργασίες για την εγκατάσταση του μνημείου, σε ένα νησί ακατοίκητο, με πολύ δύσκολη πρόσβαση. «Η πρώτη επίσκεψη στο νησί έγινε τον Μάρτη», θυμάται ο Γ. Μητρόπουλος. «Είχαν προηγηθεί βέβαια οι πρώτες συζητήσεις, ψάξιμο στους χάρτες για τις προσβάσεις κ.λπ. Οι πληροφορίες ήταν ελλιπείς. Γι’ αυτό και τέθηκε ως πρώτο ζήτημα η επίσκεψη στο νησί, για να δούμε τους χώρους, να γίνει μια τοπογραφική αποτύπωση, τα υψόμετρα».Μας εξηγεί ότι «μιλάμε για ένα ξερονήσι, με την προβλήτα του κατεστραμμένη. Ετσι, τίποτα δεν μπορούσε να αφεθεί στην τύχη. Υπήρχε αυστηρό χρονοδιάγραμμα έχοντας πλήρη επίγνωση των εργασιών και της αλληλουχίας τους.
Όταν κάνεις ένα κλασικό έργο, πάντα υπάρχει η δυνατότητα άμα χαλάσει κάτι, να φτιαχτεί σε κάποιο κοντινό συνεργείο κ.ο.κ. Στη δικιά μας περίπτωση σήμαινε ότι για να βρεθεί ανταλλακτικό, μπορεί να πήγαινε πίσω η δουλειά μέχρι και τρεις μέρες. Αυτό δεν υπήρχε σαν ενδεχόμενο και έτσι, ό,τι ήταν δυνατόν – στο ανθρώπινο μέτρο – να προβλεφθεί ότι θα χάλαγε, υπήρχε εφεδρεία».
🚩 Η πρώτη…
Η κουβέντα φτάνει στην πρώτη μέρα που έφτασε συγκροτημένα η ομάδα στο νησί.
«Φτάσαμε βράδυ, 2 η ώρα τη νύχτα. Η πρώτη μέρα ήταν καθοριστική για την επιτυχία όλης της επιχείρησης.
Μόλις φτάσαμε, εξασφαλίσαμε το “χαλαρό” κομμάτι της παραλίας από άποψη χώματος, για να πατηθεί, προκειμένου να κατέβουν τα βαριά φορτηγά και να μην κολλήσουν. Στη συνέχεια, καθαρίσαμε δύο δρόμους: Ο ένας ήταν ο εργοταξιακός και ο άλλος οδηγούσε στη διαμονή και την επιμελητεία μας.
Αφού άνοιξαν οι δύο δρόμοι, ξεκινήσαμε να ανεβάζουμε τα υλικά. Το σχέδιο δεν ήταν απλά να αδειάσουμε το καράβι, αλλά πρώτα να μεταφερθούν τα οικοδομικά υλικά, για να έχουν δουλειά οι οικοδόμοι. Να μη χαθεί ούτε λεπτό!
Παράλληλα, άρχισε να στήνεται η επιμελητεία. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να ανέβουν οι γεννήτριες, οι αντλίες με τις αντίστοιχες σωληνώσεις, για να τραβάμε νερό από το πηγάδι, που το είχαμε εντοπίσει από τις επισκέψεις μας. Είχαμε δει ότι το νερό δεν είναι αλμυρό, άρα κάνει και για τη σκυροδέτηση. Μετά, να στηθούν τα ηλεκτρολογικά.
Αφού εξασφαλίσαμε τα παραπάνω, δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις προκειμένου να ξεφορτώσουμε το πλοίο και να πάνε τα πράγματα στον προσωρινό χώρο απόθεσης, που είχε επιλεχθεί από πριν, για να προλάβουμε τους χρόνους μεταφοράς.
Και τα καταφέραμε! Αδειάσαμε τα πράγματα από το καράβι. Μιλάμε για δεκάδες τόνους υλικών και μηχανημάτων.
Και μετά από 16 ώρες δουλειάς και 20 λεπτά διαλείμματος, πριν ακόμα βραδιάσει, είχαμε καταφέρει να έχουμε στήσει όλα αυτά τα πράγματα! Στις 20.30 καθόμασταν έξω από τον τόπο διαμονής μας, κοιτάζαμε τη θάλασσα και τρώγαμε…».
🚩 …και η τέταρτη μέρα
Και όσο για το ποια είναι η μέρα που ξεχωρίζει, δεν υπάρχει δισταγμός. «Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν καταφέραμε και στήσαμε το Μνημείο, όταν καταφέραμε δηλαδή να “κουμπώσουν” τα δύο μεταλλικά κομμάτια πάνω στη βάση τους. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Αν σκάψεις το έδαφος, τα πρώτα 2 μέτρα είναι κατακερματισμένος βράχος ανακατεμένος με χώμα. Δεν είναι καλό έδαφος. Είναι σαθρό. Και ο γερανός έπρεπε να πλησιάσει στο σκάμμα, για να σηκώσει όλο αυτό το μνημείο, που το κάθε του κομμάτι ζύγιζε τόνους… Και δεν έπαιζες μόνο με τον χρόνο, αλλά και με τον άνεμο. Ανά τρεις ώρες παίρναμε την πρόγνωση. Οταν ο γερανός έπαιρνε τα κομμάτια, για να τα βάλει κάθετα έπρεπε να υπάρχει σχετική άπνοια.
Οταν αυτό τελείωσε, όλη αυτή η ανακούφιση εκφράστηκε με το τραγούδι “Τα οχυρά της Νάουσας“, τα δάκρυα, τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα! Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο. Βγήκε αυθόρμητα από μέσα μας. Αυτό έγινε την τέταρτη μέρα».
🚩 Καταλάβαινες πού βρισκόσουν
Μια άλλη στιγμή που ξεχωρίζει από την παραμονή τους στη Γυάρο, ήταν η πεζοπορία στους όρμους. «Στο νησί, έτσι κι αλλιώς, δεσπόζει η φυλακή. Ενα κτίριο που σου δημιουργεί βάρος. Ακόμα πιο πολλά όμως αντιληφθήκαμε, όταν περπατήσαμε στους όρμους. Περπάταγες δίπλα στα χαλάσματα και φανταζόσουν τους εξόριστους, τις σκηνές τους… Να βλέπεις ολόκληρους όρμους, που είναι χτισμένοι με πεζούλες από πάνω μέχρι κάτω από τα χέρια των εξόριστων. Και να βλέπεις τα χαλάσματα… Καταλάβαινες πού βρισκόσουν…».
(από το σημερινό Ριζοσπάστη του Σ/Κ 5-6 Οκτ 2019)
Περισσότερα |> “Ατέχνως” <| 🔺🔻 |> Κάλεσμα σε εργαζόμενους, σε κάθε άνθρωπο καλής θέλησης, απευθύνει η ΚΕ του ΚΚΕ <|