Από τη Συμμορία των «4», στις παγκόσμιες πρωτιές, στον Αλί Μπαμπά (και τους 40 κλέφτες;)
Πριν 100 χρόνια στον Κίτρινο Ποταμό, πάνω σε μια βάρκα, δώδεκα άνθρωποι ίδρυσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας. Στα πρώτα χρόνια τα πράγματα ήταν δύσκολα για τους Κινέζους κομμουνιστές. Κάτι οι αποικιοκράτες που όλο και τσιμπούσαν από την επικράτειά της, κάτι οι εγχώριοι λακέδες τους, κάτι το σκυλί τους ο Τσιανγκ Κάι Σεκ που είχε βαλθεί να τους εξαφανίσει είχε καταντήσει εντελώς ανθυγιεινό να είσαι κομμουνιστής στην Κίνα. Αυτό βεβαίως ίσχυε για όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, γεγονός που κάπως παρηγορούσε τους κομμουνιστές της Κίνας. Εκτός από μία χώρα. Εκεί οι Κομμουνιστές ήταν στην εξουσία πια κι έχτιζαν ή προσπαθούσαν να χτίσουν την κοινωνία που ονειρεύονταν. Η ύπαρξη της ΕΣΣΔ ήταν η δεύτερη παρηγοριά για τους κομμουνιστές της Κίνας. Έβλεπαν ότι οι Μπολσεβίκοι δεν πέρασαν λίγα. Μέχρι να πάρουν την εξουσία και κάπως να την στηρίξουν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν όλη την Ευρώπη (μέχρι και την Ελλάδα) από τη Δύση και την Ιαπωνία απ’ την Ανατολή. Αλλά τα κατάφεραν! Αυτά έβλεπαν οι Κινέζοι κι έπαιρναν κουράγιο. Έπαιρναν και θεωρία. Λίγο Μαρξισμό, λιγότερο Λενινισμό, ήταν βλέπετε και τα ψηλά άπαρτα βουνά του Τατζικιστάν και του Κιργιστάν που δύσκολα η θεωρία τα δρασκέλιζε, ξαπόσταινε και λίγο στη Ντουσάνμπε και στο Μπισκέκ, όπου έπαιρνε από το τοπικό χρώμα κι ό,τι και όπως, έφτανε στην Κίνα. Ανατολικότερα ήταν εμπόδιο ο ποταμός Αμούρ, έτσι η θεωρία που πέρναγε απέναντι κατέληγε… μούσκεμα. Βλέπεις η περίφημη γέφυρα που ενώνει τις δύο χώρες μόλις πέρσι αποπερατώθηκε.
Τα χρόνια περνούσαν, η κατάσταση για τους κομμουνιστές στην Κίνα όλο και δυσκόλευε, οπότε ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΛΑΣ) ξεκίνησε το μεγαλειώδες εγχείρημα της Μεγάλη Πορείας μπας και ξεφύγουν απ’ τον πάνοπλο στρατό του Τσιάνγκ. Τα κατάφεραν 6.000 νοματαίοι και ο Μάο αφού επέδειξε τη στρατιωτική μεγαλοφυΐα του, συγκέντρωσε τις σκέψεις του κι αναμειγνύοντάς τες μ’ ότι είχε περάσει από τα σοβιετικά σύνορα σε μαρξισμό και ψήγματα λενινισμού έφτιαξε το κόκκινο βιβλιαράκι.
Το 1949 οι Κινέζοι Κομμουνιστές πήραν την εξουσία. Στην πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου με αδιάλειπτη και συνεχή ιστορία και πολιτισμό 4.000 χρόνων. Προηγούμενα έστειλαν τους Ιάπωνες από κει που ήρθαν και τα υπολείμματα του Τσιάνγκ στην Ταϊβάν όπου βρίσκονται ακόμη και σήμερα. Εκείνη τη χρονιά η πρόσφατα ανεξαρτητοποιημένη Ινδία είχε υψηλότερο ΑΕΠ από την Κίνα (σήμερα έχει το 1/5 της Κίνας).
Γενικώς ήταν η καλύτερη εποχή για τους κομμουνιστές και όχι μόνο. Οι μισές ευρωπαϊκές και ακόμη οι δύο μεγαλύτερες χώρες σε έκταση η μία και σε πληθυσμό η άλλη, είχαν γίνει κόκκινες. Οι λαοί αγαλλίαζαν κι οι αστοί τα χρειάστηκαν.
Σάλο έχουν προκαλέσει πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Αμυνας, με τις οποίες αποκαλύφθηκε η πρόθεση της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει – τάχα ως επαγγελματική τους αποκατάσταση και…
Τα πρώτα χρόνια οι δύο μεγάλες χώρες ήταν κολλητές. «Κώλος και βρακί» κατά πως λέμε κι εμείς στην Άνδρο. Σύντομα και για διάφορους λόγους κι ευθύνες ένθεν κακείθεν του Αμούρ απόγιναν… κώλος.
Και τα δύο κόμματα άρχισαν τα δικά τους. Το σοβιετικό κόμμα έγειρε δεξιά. Το κινέζικο τραμπαλιζόταν κι έγερνε γενικώς. Έπεσαν και κάτι ψιλές στα σύνορα μεταξύ τους. Πάνω εκεί οι Κινέζοι μπούκαραν στην Κορέα και ξενάγησαν τους Αμερικανούς στις νότιες παραλίες της. Οι τελευταίοι, που θαρρούσαν πως θα έκαναν τουρισμό στην Κορέα, την πάτησαν και σήμερα οι Κινέζοι τούς το θυμίζουν για να μην το επαναλάβουν. Αργότερα, υπέστησαν μια ακόμη ξενάγηση οι Αμερικανοί που δεν έλεγαν να βάλουν μυαλό – αυτή τη φορά από τους Βιετναμέζους.
Κατά τον ρου των γεγονότων, οι Κινέζοι κομμουνιστές μπερδεύτηκαν. Έκαναν επίτιμο Κινέζο τον Κίσινγκερ, πέθανε ο Μάο, ήρθε η χήρα, τα ορφανά, η συμμορία των τεσσάρων, το ΚΚΕ μ-λ και το Μ-Λ ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακόμη δεν υπήρχε.
Πάνω που κάθε κινέζικο σπίτι θα αποκτούσε… υψικάμινο, ήρθε ο Ντεγκ Σιάο Πινγκ κι είπε πως πρέπει να έχουν γάτες και δεν έχει σημασία τι χρώμα θα έχουν, φτάνει να πιάνουν ποντίκια.
Τι ήταν να το πει αυτό; Έπηξε η Κίνα στις γάτες και τα χρειάστηκαν τα… ποντίκια. Πάνω στη φούρια για τα ποντίκια έπεσαν μερικές ψιλές – αυτή τη φορά με τους Βιετναμέζους.
Τα χρόνια πέρασαν. Σοβιετική Ένωση και ευρωπαϊκές Λαϊκές Δημοκρατίες δεν υπάρχουν πια. Απόμειναν οι Κίνα, Βιετνάμ και Κούβα. Είναι και η Λ.Δ. της Κορέας αλλά εκεί δεν λέγεται το Κόμμα Κομμουνιστικό με ή χωρίς εισαγωγικά.
Στην Κίνα δεν έμεινε ποντίκι. Επί πλέον και μαζί με τα ποντίκια εξαφανίστηκαν, σε τριάντα χρόνια και 700 εκ. φτωχοί. Αλλά «φύτρωσαν» Αλί Μπαμπάδες κι ενδεχομένως οι σαράντα κλέφτες. Η Κίνα αναπτύχθηκε αλματωδώς και προόδευσε εντυπωσιακά, το ΑΕΠ της ξεπέρασε το 20% του παγκόσμιου – μια ανάσα πίσω από το αμερικάνικο, μια διαδρομή 3.000 χλμ με τρένο την κάνεις σε οκτώ ώρες στην Κίνα και σε μιάμιση μέρα στις ΗΠΑ. Από πάνω μας ίπταται κινέζικος διαστημικός σταθμός και γενικώς κόβουν βόλτες ασυστόλως και προκλητικά σε Σελήνη και Άρη. Χτυπάει εντυπωσιακές πρωτιές σε όλους τους βιομηχανικούς, οικονομικούς και επιστημονικούς τομείς, καθώς και στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού. Ακόμη και στους… δισεκατομμυριούχους.
Η Σαγκάη ξεπέρασε τη Ν. Υόρκη σε αριθμό από δαύτους.
Γενικώς ο κόσμος, δεν μπορεί να συλλάβει την κοσμοϊστορική οικονομική, πολιτική και στρατιωτική μετατόπιση που συντελείται, καθώς και τις επιπτώσεις του και παρακολουθεί με δέος το κινέζικο «θαύμα». Πόσο μάλλον να το αναλύσει και να το αξιολογήσει. Ούτε καν το ότι έλεγξε θεαματικά την πανδημία. Τέσσερα εκατομμύρια οι παγκόσμιοι νεκροί, 4.636 μόνο η Κίνα. Εδώ και 18 μήνες κανένα νεκρό. Η Κίνα των 1,5 δις ανθρώπων.
Η καπιταλιστική Δύση μετά από 500 χρόνια παγκόσμιας κυριαρχίας… δύει. Η Κίνα, με όλες τις αντιφάσεις της (και τέτοιες μετρά κανείς πολλές), ασχέτως απ’ το… χρώμα της, ανατέλλει γοργά.
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, ο πρόεδρος της Κίνας, της μεγαλύτερης χώρας στον κόσμο, βγαίνει στο βήμα που το κοσμεί ένα τεράστιο σφυροδρέπανο και αναγγέλλει τον επόμενο στόχο για την χώρα του που είναι ο ανεπτυγμένος «σοσιαλισμός με κινέζικα χαρακτηριστικά» του 2050. Κι όλο αυτό το σκηνικό σε μια εποχή που σε πολλές χώρες και της Ευρώπης, του λίκνου του διαφωτισμού, τα σύμβολα των κομμουνιστών, αλλά και αυτοί οι ίδιοι είναι απαγορευμένα. Εντυπωσιακό σκηνικό (ψευδεπίγραφο ή όχι) και αντίθεση που ζαλίζει πολλούς.
Και το ερώτημα τίθεται, πλανάται και χρήζει μελέτης:
Τι συμβαίνει με την Κίνα, αδέρφια;
.
Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων, τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες μουσική». Επίσης τα βιβλία «Ιερές Βλακείες», Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκδόσεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κεφάλι μας», Εκδόσεις Εντύποις.
Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
