Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
-Πού είναι η μάνα σου μωρή;
Αυτή είναι η πρώτη φράση στο ομώνυμο βιβλίο της Δήμητρας Πέτρουλα, που βλέπει τους παλικαράδες του Εθνικού Στρατού (με μπόλικα εισαγωγικά στην παραπάνω φράση, για να χωρέσουν τις λέξεις στη σωστή τους διάσταση) να ετοιμάζονται να ξεκληρίσουν την οικογένειά της και να αφήσουν μόνο ένα τρίχρονο παιδί, ορφανό δίπλα στα πτώματα των δικών του.
Πόσο ήρεμα κι ανέμελα μπορεί να ήταν τα παιδικά χρόνια αυτού του κοριτσιού, όταν η πρώτη ανάμνηση της ζωής του ήταν η εκτέλεση της μάνας του, των αδερφιών, ακόμα και του σκυλιού που είχε η οικογένεια; Και πόσο εύκολη μπορεί να ήταν η συνέχεια για ένα γόνο σταμπαρισμένης οικογένειας κομμουνιστών, από ένα σόι που δε σταμάτησε στιγμή να δίνει το αίμα του στους λαϊκούς αγώνες και το κίνημα (με πιο γνωστή περίπτωση ασφαλώς τον Σωτήρη Πέτρουλα, είκοσι χρόνια αργότερα, που συνέδεσε τη θυσία του με τα Ιουλιανά);
Δεν έχει όριο το θράσος των κορακιών των τραπεζών, των διάφορων funds και των servicers που γιγαντώνουν την κερδοφορία τους αρπάζοντας τα σπίτια του λαού…
Κι αν οι ματοβαμμένες λέξεις μπήκαν με κόπο στο χαρτί, για να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη, πόσο εύκολο είναι να αποδοθεί επί σκηνής αυτή η ιστορία και να ενσαρκώσει ένας ρόλος τα συναισθήματα της ηρωίδας; Αν η ίδια η Πέτρουλα χρειάστηκε κοντά σαράντα χρόνια, για να βρει το κουράγιο να ξαναπατήσει το πόδι της σε αυτά τα μέρη, τα χωριά της Μάνης, (όπου δεν υπάρχουν πολλοί κομμουνιστές, γιατί τους σκότωσαν όλους ή τους ανάγκασαν να φύγουν για να γλιτώσουν), πόσο εύκολα μπορεί να διαχειριστεί ο θεατής τις πληροφορίες, που έρχονται κατά ριπάς, πριν καν στεγνώσουν τα δάκρυα από το πρώτο κύμα, για αυτό το δράμα, το προσωπικό και συλλογικό συνάμα;
Από αυτό το τελευταίο, την επιστροφή του θύματος στον τόπο του εγκλήματος, ξεκινάει και το κείμενο της Σοφίας Αδαμίδου, που έχει κάνει πολύ εύστοχες επιλογές αποσπασμάτων και πετυχαίνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, στην ωριαία διάρκεια του έργου, για να τελειώσει με μια αδιόρατη αισιοδοξία, όταν η ηρωίδα καταλήγει στην πρωτεύουσα, μακριά (ακόμα) από τη λύτρωση, αλλά και από τον εφιάλτη που βίωσε στα μικράτα της. Μια λύτρωση που δεν μπορεί παρά να έρθει συλλογικά, τόσο για την Πέτρουλα, όσο και για το θεατή που αναστατώνεται εσωτερικά με όσα βλέπει.
Το έργο αποτελεί μια πολύτιμη ιστορική μαρτυρία, ιδίως για τις νέες γενιές, που μπορεί να θεωρούν μακρινά αυτά τα γεγονότα ή να μην έχουν μάθει την ιστορική αλήθεια για αυτά τα χρόνια. Είναι προσιτό στο ‘ανυποψίαστο’ κοινό, αλλά είναι καλό να πάει κανείς υποψιασμένος για την υπόθεση και το τι πρόκειται να δει (σίγουρα όχι κάτι ανάλαφρο και πρόσχαρο).
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενσαρκώνει η Βέρα Κρούσκα, που πλαισιώνεται στη σκηνή από τις Ορνέλα Λούτη και Αγάπη Παπαθανασιάδου. Η σκηνοθεσία κι η μουσική επιμέλεια είναι του Ένκε Φεζολλάρι και η θεατρική διασκευή της δημοσιογράφου Σοφίας Αδαμίδου.
Το έργο ανεβαίνει στη σκηνή LAB του θεάτρου Σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 10, στην Καλλιθέα, πίσω από το Πάντειο, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9μμ και κάθε Κυριακή, στις 7μμ, μέχρι την Κυριακή των Βαΐων, με γενική είσοδο 12 ευρώ, μειωμένο εισιτήριο για φοιτητές και συνταξιούχους κι ελεύθερη είσοδο για τους ανέργους.
