Γράφει ο Cogito ergo sum //
Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα κάτι μου θύμιζε όλη ετούτη η κουβέντα που έχει ανοίξει τον τελευταίο καιρό περί συνεργασίας της χώρας μας με την Τουρκία προκειμένου να ελεγχθεί το πρόβλημα με τους πρόσφυγες. Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον έχουν πέσει πάνω μας μονοί-διπλοί για να μας πείσουν ότι η κολεγιά μας με τους τούρκους είναι απαραίτητη. Κι εκεί που πάλευα να βρω τι μου θύμιζε το όλο σκηνικό, έσκασε η επίσκεψη Ολάντ και το μυαλό μου φωτίστηκε! Εμ, βέβαια! Αλλά ας βάλω τα πράγματα στην σειρά για να καταλάβετε κι εσείς τι εννοώ.
Τον Φεβρουάριο του 2013, η κυβέρνηση Σαμαρά πέρασε από την βουλή και κύρωσε με νόμο ένα «μνημόνιο κατανόησης» που συνυπέγραψαν οι υπουργοί ενέργειας Ελλάδας και Τουρκίας. Το όλο νταραβέρι είχε μπει στα σκαριά από τον Μάιο του 2010, κατά την επίσκεψη Ερντογκάν στην Αθήνα, παρ’ ότι η τότε πασοκική κυβέρνηση είχε υποστηρίξει επίσημα πως ο Παπανδρέου με τον Ερντογκάν είχαν αναλωθεί σε συζητήσεις περί συνεργασίας επί… περιβαλλοντικών θεμάτων.
Υποτίθεται ότι εκείνο το «μνημόνιο κατανόησης» είχε να κάνει με την κατασκευή τού αγωγού ITGI, ο οποίος θα μετέφερε αζέρικο αέριο στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας-Ελλάδος-Ιταλίας. Προφανώς, αυτό ήταν χοντρό παραμύθι, αφού μια βδομάδα πρωτύτερα είχε ήδη υπογραφεί η κατασκευή τού αγωγού TAΡ, ο οποίος έχει πια μπει σε φάση υλοποίησης και θα μεταφέρει το ίδιο αζέρικο αέριο αλλά θα περνάει κι από την Αλβανία. Επομένως, δικαιούμαστε να στοιχηματίζουμε ότι το εν λόγω μνημόνιο αποτελούσε όχι μόνο προπομπό μιας ευρύτερης ελληνοτουρκικής συνεργασίας στην εκμετάλλευση των αιγαιακών υδρογονανθράκων αλλά και οιωνό τής τύχης που θα έχει το Καστελλόριζο κατά την χάραξη των ΑΟΖ των δυο χωρών στα νερά τής Μεσογείου.
Εκείνο που «ο κόσμος έχει τούμπανο» και οι εδώ Ευρωατλαντικοί «κρυφό καμάρι», επιβεβαίωσε ο Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία Τζεφ Φλέικ, υπογραμμίζοντας πως οι εξοπλισμοί των…
Εκείνον τον Φεβρουάριο του 2013, λοιπόν, ενώ η βουλή κύρωνε το μνημόνιο με τους τούρκους, ήρθε κι ο Ολάντ μια βόλτα από τα μέρη μας για να πιεί έναν καφέ με τον Αντώνη. Φρέσκος ακόμη (άρα άπειρος) ο γάλλος πρόεδρος, καρφώθηκε μόνος του και δήλωσε ότι είχε έρθει στην Ελλάδα για να δείξει την αλληλεγγύη του στα προβλήματά μας (ακριβώς ό,τι είπε και στην τωρινή του επίσκεψη, δηλαδή) και όχι για να πουλήσει εξοπλισμούς. Ευτυχώς που πρόλαβε και ξεκαθάρισε τις προθέσεις του γιατί εμείς οι έλληνες είμαστε διεστραμμένοι και το μυαλό μας πάει συνέχεια στην πουστιά. Αφού είχε έρθει για αλληλεγγύη και μόνο, καλώς.
Παρένθεση. Βέβαια, ο σοσιαλιστής γάλλος πρόεδρος, ούτε σ’ εκείνη την επίσκεψή του ούτε και στην τωρινή, δεν ξεκαθάρισε μια μικρή λεπτομέρεια: αλληλεγγύη σε ποιόν; Στον χειμαζόμενο λαό ή στην κυβέρνηση που πηδάει αυτόν τον λαό; Στον άνεργο της διπλανής πόρτας ή στον Κατρούγκαλο που βλέπει την σωτηρία στην μείωση των συντάξεων; Στα παιδιά των φαναριών ή στις μενουμευρωπικές κυράτσες των βορείων προαστίων; Σ’ αυτούς που αναζητούν το φαΐ τους στα σκουπίδια ή σ’ αυτούς που εκμεταλλεύονται τα σκουπίδια για να φάνε επιδοτήσεις; Κλείνει η παρένθεση και επιστρέφουμε στην ιστορία μας.
Μέχρις εδώ έχουμε δυο δεδομένα: από την μία τά ‘παμε και τα συμφωνήσαμε με τους τούρκους για κοινό αλισβερίσι κι από την άλλη ο Ολάντ μάς ήρθε με αισθήματα αλληλεγγύης κι όχι ως μικροπωλητής. Καθαρά και ξάστερα πράγματα, έτσι;
Κι όμως! Ενώ ο Ολάντ δεν σκεφτόταν να μας πουλήσει όπλα ο άνθρωπος, εμείς του σκοτίσαμε τον κώλο να μας πουλήσει ντε και σώνει! Φρύαξε ο γάλλος. «Ρε σεις, αφήστε με ήσυχο, έναν καφέ πέρασα να πιω!» Τίποτα εμείς. «Δεν γίνεται, εξοχώτατε, αφού περάσατε από το σπίτι μας κάτι θα ψωνίσουμε». «Ρε, δεν θέλω να πουλήσω» αυτός, «μα μην επιμένετε» εμείς. «Ρε, δεν έχω πάρει κοντά την τσάντα με τα προσπέκτους» αυτός, «δεν πειράζει, θα δούμε την πραμάτεια σας στο ίντερνετ» εμείς. «Ρε παιδιά, δεν γίνονται έτσι αυτές οι δουλειές!» να επιμένει ο Ολάντ, «πώς δεν γίνονται, καλέ; πώς τις κάνουμε τόσα χρόνια;» στο χαλαρό εμείς.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τί να κάνει ο δόλιος ο σοσιαλιστής πρόεδρος; Σκεφτόταν παράλληλα ότι η Γαλλία είχε -και έχει- κάτι στενέματα τελευταία κι ότι, όσο κι αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να ξεφορτωθεί πολύ στοκ με τους ξυπόλητους στο Μάλι, οπότε είπε «κομμάτια να γίνει» κι έκλεισε η δουλειά. Μη φανταστείτε τίποτε σπουδαία πράγματα, έτσι; Μπα! Δυο φρεγατούλες και τέσσερα αεροπλανάκια μόνο, έτσι για να πούμε πως κάτι ψωνίσαμε κι εμείς. Βέβαια, πολύ θα θέλαμε να πάρουμε κάτι παραπάνω αλλά είχαμε κι εμείς τα στενεματάκια μας. Δεν ήμασταν για μεγάλα έξοδα τέτοιες μέρες. Πόσο να κάνανε δυο φρεγατούλες και τέσσερα αεροπλανάκια; Μαζί με τα μεταφορικά και το πουρμπουάρ στα παιδιά που θα ξεφορτώνανε, ο λογαριασμός ίσα που θα ξεπέρναγε τα πέντε δισεκατομμυριάκια.
Επειδή, όμως, υπάρχουν μερικοί κακοπροαίρετοι, οι οποίοι μπορεί να ισχυριστούν ότι κι αυτά πολλά ήσαν, ο Σίμος (ένας είναι ο Σίμος, ο γνωστός και ως «Ανήσυχος») έσπευσε να μας καθησυχάσει: δεν επρόκειτο για αγορά αλλά για… νοίκιασμα! Θα νοικιάζαμε και τις φρεγάτες και τα αεροπλάνα, δεν θα τα αγοράζαμε! Δηλαδή, κατά τον Σίμο, θα πληρώναμε όσα πληρώναμε, θα κρατάγαμε το εμπόρευμα όσο το κρατάγαμε και μετά θα το δίναμε πίσω. Ούτε καν οψιόν αγοράς, όπως στο λήζινγκ, δεν είχαμε.
Αναλυτικά, ο Σίμος (ο οποίος είναι και ακραιφνής πατριώτης) εξήγησε: «Εμείς ζητήσαμε (σ.σ.: σας το είπα ήδη ότι ο Ολάντ δεν ήθελε να πουλήσει τίποτε!), επειδή έχουμε αμυντικές ανάγκες και παρά τις οικονομικές δυσκολίες, δεν παραμελούμε την αμυντική θωράκιση της χώρας και αναζητούμε λύσεις, αυτό που προτείναμε στους Γάλλους είναι να μας ενοικιάσουν δύο φρεγάτες και τέσσερα αεροσκάφη παρακολούθησης, γιατί πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι στο Αιγαίο θα είναι ήρεμα τα νερά».
Βέβαια, μετά από όλα αυτά, όσο ηλίθιος κι αν είσαι, αναρωτιέσαι τι σκατά μνημόνια κατανόησης υπογράψαμε με την Τουρκία. Δεν τα υπογράψαμε για να κάνουμε τις δουλειές στο Αιγαίο όμορφα, ήσυχα και πολιτισμένα; Τί στον διάολο μνημόνια είναι αυτά που τα υπογράφεις κι ύστερα ψάχνεις φρεγάτες κι αεροπλάνα για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο; Ή υπόγραψε μνημόνια ή πάρε όπλα! Δεν πάνε και τα δυο μαζί, ρε γαμώ το μυαλό μου! Μη τρελλαθούμε τελείως, δηλαδή!
Αυτά τα ωραία -κι όχι τόσο παλιά- θυμήθηκα μόλις έσκασε μύτη ο Ολάντ στον τόπο μας τις προάλλες. Και, πού να με πάρει και να με σηκώσει, δεν ψήνομαι με τίποτε ότι έκανε τόσο δρόμο για να μιλήσει στην βουλή μας, να πει μια καλημέρα στον Πάκη και να πάει στο Γκαζάρτε για να γνωρίσει τον Λαζόπουλο. Κι όσο έβλεπα τον υπουργό άμυνας Πάνο Καμμένο να στέκεται πιο κοντά στον Ολάντ απ’ όσο ο Τσίπρας, τόσο περισσότερο δαιμονιζόμουν…
ΥΓ: Ανάμεσα στις δυο επισκέψεις Ολάντ, φαίνεται πως η σημαντικώτερη διαφορά είναι στον προεδρικό καναπέ: του Παπούλια ήταν πιο αριστοκρατικός, του Παυλόπουλου είναι πιο άνετος.
