Το μακελειό στη Μέση Ανατολή δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη. Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων «κυοφορούνταν» επί δεκαετίες στη μήτρα της κολοσσιαίας αδικίας που βιώνει ένας ολόκληρος λαός. Ο Παλαιστινιακός λαός.
Η πραγματικότητα είναι μια και αδιαμφισβήτητη: Η κατοχή εδαφών από το κράτος του Ισραήλ και η έλλειψη ενός ανεξάρτητου, κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους, αποτελούν την πηγή του κακού, το οποίο διαιωνίζεται από το 1948 οδηγώντας σε εκατόμβες θυμάτων και εκατομμύρια εκτοπισμένων.
Είναι, επομένως, ξεκάθαρο ότι προοπτική ειρήνης στην περιοχή είναι αδύνατο να υπάρξει όσο δεν υπάρχει ανεξάρτητο, διεθνώς αναγνωρισμένο, παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967.
Ωστόσο, το μεσανατολικό ζήτημα δεν εξαντλείται στο δίκαιο αίτημα για δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Έχει προεκτάσεις οι οποίες σήμερα πρέπει να εξεταστούν μέσα από το πρίσμα των σφροδρών ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που κλιμακώνονται με επίκεντρο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.
Την πρόθεση εμπέδωσης της λογικής του αυταρχισμού προδίδει η πρόταση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας, Θάνου Πλεύρη, για ποινικοποίηση χρήσης της λέξης «μπάτσος»… Η…
Και εξηγούμαστε:
1 ) Η πρόσφατη κλιμάκωση των εχθροπραξιών στη Μέση Ανατολή, που οδηγεί στην ισοπέδωση της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό, δεν είναι ασύνδετη με την ιμπεριαλιστική σύγκρουση, σε διεθνές επίπεδο, του ευρωατλαντικού μπλοκ (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) και του ανερχόμενου ευρασιατικού (Ρωσία, Κίνα, Ιράν).
2 ) Η ασφάλεια και σταθερότητα του αστικού κράτους του Ισραήλ είναι ζωτικής σημασίας για την προώθηση και επέκταση των συμφερόντων ΗΠΑ και ΕΕ στην περιοχή. Εξ’ ου και η «πρεμούρα» της αμερικάνικης κυβέρνησης και των κρατών-μελών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της ελληνικής κυβέρνησης, να στηρίξουν με κάθε δυνατό τρόπο το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».
3 ) Ιδιαίτερη σημασία έχει ο ρόλος του Ιράν, μιας ανερχόμενης περιφερειακής καπιταλιστικής δύναμης που διατηρεί ισχυρούς οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς με την Κίνα και τη Ρωσία. Στο πλαίσιο αυτό, οι κυβερνήσεις του Ιράν (όπως και του Κατάρ) χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν την Χαμάς, χρησιμοποιώντας ουσιαστικά τον παλαιστινιακό αγώνα ως «όχημα» για την προώθηση των δικών τους, γεωπολιτικών συμφερόντων στην περιοχή.
4 ) Το ακροδεξιό, ρατσιστικό καθεστώς του ισραηλινού βαθέως κράτους, το οποίο βρίσκεται πίσω από την κυβέρνηση του σφαγέα Μπ. Νετανιάχου, αποτελεί εχθρό όχι μόνο του παλαιστινιακού λαού, αλλά και του ίδιου του λαού του Ισραήλ. Ενώ με το ένα χέρι μακελεύει γυναικόπαιδα στη Γάζα, με το άλλο τσακίζει δικαιώματα και εργασιακές κατακτήσεις στο εσωτερικό, επιχειρώνοντας ταυτόχρονα να φιμώσει τις «ενοχλητικές» φωνές (βλέπε ΚΚ Ισραήλ) που μιλούν για ειρηνική συμβίωση Εβραίων και Αράβων.
5 ) Η Χαμάς δεν εκφράζει – δεν μπορεί να εκφράσει – τους γνήσιους πόθους και τις προσδοκίες του παλαιστινιακού λαού για ελευθερία και ανεξαρτησία. Οργάνωση βαθιά αντιδραστική, με ρίζες στο φανατικό Ισλάμ, είναι εξαρτημένη, οικονομικά και πολιτικά, από τμήματα των αστικών τάξεων σε Ιράν, Τουρκία και άλλες μουσουλμανικές χώρες. Να υπενθυμίσουμε ότι ενώ η Γάζα πεθαίνει από τον πόλεμο, τον αποκλεισμό και την φτώχεια, ηγετικά στελέχη της ισλαμιστικής οργάνωσης διάγουν πολυτελή βίο στη Βηρυτό και την Κωνσταντινούπολη. Πρέπει, επομένως, να είναι ξεκάθαρο: Άλλο ο παλαιστινιακός λαός και άλλο οι ξενοκίνητοι τζιχαντιστές της Χαμάς.
6 ) Είναι πέρα για πέρα κατάπτυστη και ντροπιαστική η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία δια στόματος του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη και υπουργών της, έσπευσε να προσφέρει την στήριξή της στο κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ. Ακόμη και στην περίπτωση του βομβαρδισμού της Μονής του Αγ. Πορφυρίου στη Γάζα, ο πρωθυπουργός δεν μπήκε καν στον κόπο να διαμαρτυρηθεί για την βαρβαρότητα του ισραηλινού στρατού. Καμία εντύπωση δεν πρέπει να μας προκαλεί. Η ελληνική κυβέρνηση έχει εδώ και πολύ καιρό δώσει τα διαπιστευτήριά της ως δεδομένος σύμμαχος και «σημαιοφόρος» των αμερικανονατοικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο.
7 ) Το πέρα για πέρα δίκαιο αίτημα για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 δεν πρέπει να τίθεται αποκομμένο από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την προοπτική του σοσιαλισμού. Το ζήτημα, άλλωστε, της «εθνικής αυτοδιάθεσης», αντιμετωπίζονταν από τον ίδιο τον Β. Ι. Λένιν ως αίτημα συνδεδεμένο με την σοσιαλιστική επανάσταση. Είναι, ως εκ τούτου, αναγκαία η στήριξη στις προοδευτικές εκείνες δυνάμεις του παλαιστινιακού λαού που κινούνται σε τροχιά ρήξης όχι μόνο με την ισραηλινή κατοχή, αλλά και με το εγχώριο κατεστημένο που τρέφεται και αναπαράγεται από την διαιώνιση του πολέμου.
8 ) Κατά καιρούς, στο πλαίσιο ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, διάφορες δυνάμεις επιχειρούν να προσεταιριστούν το δράμα του παλαιστινιακού λαού, παριστάνοντας τον προστάτη και υποστηρικτή των δικαίων του, με στόχο να αποκομίσουν γεωπολιτικά οφέλη. Σήμερα, τέτοιες δυνάμεις είναι το Ιράν του Χαμενεί και η Τουρκία του Ερντογάν, δύο πλήρως αντιδραστικά καθεστώτα που στο εσωτερικό τους διώκουν, φυλακίζουν και ενίοτε δολοφονούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
9 ) Από την άλλη πλευρά, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι στο πλευρό του Ισραήλ έσπευσε να ταχθεί το ακροδεξιό καθεστώς της Ουκρανίας. Με αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση Ζελένσκι καταθέτει επιπλέον διαπιστευτήρια τόσο στο πανίσχυρο ισραηλινό λόμπι των ΗΠΑ, όσο και στο τμήμα εκείνο της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων που βλέπει με σκεπτικισμό την συνεχιζόμενη στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας.
Στη βάση των παραπάνω, ας μας επιτραπεί να υπογραμμίσουμε τα εξής:
Προαπαιτούμενο για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή είναι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τις κατεχόμενες περιοχές και επιστροφή των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες.
Το αίτημα αυτό είναι αναγκαίο να συνοδεύεται από την πάλη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, τόσο στο Ισραήλ, όσο και στα παλαιστινιακά εδάφη. Η παλαιστινιακή και ισραηλινή εργατική τάξη έχουν έναν κοινό εχθρό: Το σύστημα της εκμετάλλευσης, το οποίο γεννά και αναπαράγει την κατοχή, τη βία, το ρατσισμό και το εθνοθρησκευτικό μίσος.
Αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα υπηρετούν και προασπίζουν η πολιτική ελίτ του Ισραήλ, καθώς και τα ηγετικά κλιμάκια της παλαιστινιακής πολιτικής ηγεσίας, πρωτίστως της Χαμάς και δευτερευόντως της Φατάχ.
Το δίκαιο αίτημα της αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού έθνους αποκτά νόημα και αξία όταν συνοδεύεται από τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση του πολύπαθου λαού της παλαιστίνης.
Για πολλοστή φορά είναι επίκαιρα τα λόγια του Λένιν, αποτυπωμένα στο έργο «Κριτικά σημειώματα πάνω στο Εθνικό ζήτημα»:
«Όποιος θέλει να υπηρετεί το προλεταριάτο, έχει χρέος να συνενώνει τους εργάτες όλων των εθνών, παλεύοντας ακλόνητα ενάντια στον αστικό εθνικισμό, και το «δικό του» και τον ξένο. Όποιος υπερασπίζει το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού δεν έχει θέση μέσα στους μαρξιστές, αλλά μέσα στους εθνικιστές μικροαστούς».
