«Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά/ δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά/ Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές/ κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές/ Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά/ μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά/ Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς/ Ομορφονιά, που δεν … Συνεχίστε να διαβάζετε το Νίκος Γκάτσος: Του στίχου του το … χρυσάφι.