Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S! //

Η Αντ.Αρ.Συ.Α. – Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή, απόγονος ουσιαστικά του ΝΑΡ στήθηκε τυπικά πριν 10 χρόνια (22-Μαρ-2009) και έχει αυτοανακηρυχτεί σε παράταξη (κίνημα) «της αντικαπιταλιστικής & κομμουνιστικής Aριστεράς, ως Μέτωπο της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής, κομμουνιστικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας» με τα αστικά ΜΜΕ να της δίνουν κι άλλα γαλόνια τοποθετώντας την στην «ανατρεπτική αριστερά». Στις δημοτικές & περιφερειακές εκλογές εμφανίζονται με διάφορα ονόματα συνήθως (1^ο συνθετικό) ως «ανυπότακτοι» ενώ στους φοιτητές σαν ΕΑΑΚ (φθίνουσα δύναμη στα ΑΕΙ και ασήμαντη στα ΤΕΙ). Κοινός παρονομαστής η αντιΚΚΕ δράση της.

Για την ιστορία: συμμετείχαν αρχικά Αριστερή Συσπείρωση, ΕΚΚΕ, ΝΑΡ -για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, η Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ), οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί, η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, το ΣΕΚ και η Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης & Διαλόγου, ήδη από τον πρώτο χρόνο αποχώρησε η ΟΚΔΕ, το 2013 η Κομμουνιστική Ανανέωση και το 2015 προκειμένου να συνεργαστούν εκλογικά με τη «ΛαΕ» οι ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ (πιθανά και άλλοι που μας διαφεύγουν). Θυμίζουμε πως το 2012 έκανε πρόταση για «κοινή δράση της Αριστεράς» με επιστολή της προς το ΚΚΕ (και -όπως η ίδια λέει στον ΣΥΡΙΖΑ…) στην οποία το ΚΚΕ απάντησε πολιτικά και στις τελευταίες βουλευτικές (Σεπ-2015) συνεργάστηκε με τους τροτσκιστές (ΕΕΚ). Πρόσφατα σε διακήρυξη με πολλά «αντί» -ως συνήθως, «για μια πλατιά συσπείρωση αντικαπιταλιστικών / αντιιμπεριαλιστικών / αντιΕΕ δυνάμεων» μας πληροφορούν ότι «Το 2018 τέλειωσε με τα «κίτρινα γιλέκα» να συμβολίζουν και να συμπυκνώνουν όλους τους φόβους των κυρίαρχων τάξεων για το μέλλον των ευρωπαϊκών καπιταλισμών και της ίδιας της Ε.Ε.» και επίσης «Το δικό μας “έξω από την ΕΕ” εμπνέεται από τα μεγάλα διεθνιστικά κινήματα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης από την Γένοβα έως σήμερα» και άλλα παρόμοια, που -και αυτό δεν είναι καινούργιο αυτό, δείχνουν ανάγλυφα ποιο είναι στην πραγματικότητα το «επαναστατικό υποκείμενο» της Αντ.Αρ.Συ.Α. Έτσι κι αλλιώς το πρόγραμμά της (βλ |> Πολιτική Απόφαση 1ης Συνδιάσκεψης) «με πολιτικό στόχο την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, δηλ εκείνο το σύνολο από μεταβατικούς στόχους που σήμερα ορίζουν πραγματικά τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική από αντικαπιταλιστική σκοπιά -στόχους ταυτόχρονα άμεσους αλλά και “μετάβασης” προς την επανάσταση για μια άλλη κοινωνική οργάνωση, με την ίδια την εμπειρία και τη δράση των μαζών», μιλάει για «παύση πληρωμών – διαγραφή του δημόσιου, αλλά και του ιδιωτικού χρέους, έξοδο από το ευρώ με επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ρήξη και αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ (;;) εθνικοποίηση και κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, στην προοπτική της κοινωνικοποίησής τους, ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ της εργασίας και σε βάρος των καπιταλιστών» και άλλα όπως πχ. «Ανατροπή από τον δημοκρατικά οργανωμένο λαό, οποιασδήποτε κυβέρνησης η οποία ψηφίζει και εφαρμόζει μνημόνια» κά -όλ’ αυτά μεταβαίνοντας προς την επανάσταση (!!). Συνειρμικά, επειδή να μην το ξεχνάμε, πριν κάποια χρόνια, σε συγκεκριμένη φάση ανάπτυξης του ΚΜΚ στη χώρα μας, δεν υπήρχαν ιδιωτικές τράπεζες και όλες σχεδόν οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας ήταν κρατικές, βρεθήκαμε στο παρά πέντε, αλλά κάτι πρέπει να συνέβη και «δεν έτυχε», ούτε «πέτυχε».

«ΑΝΤΙ», «ΑΝΤΙ…» ή καραμπινάτος οπορτουνισμός;

Οι εκλογές του 2012 ήρθαν να επιβεβαιώσουν την εκτίμηση -προειδοποίηση του ΚΚΕ για την επιχειρούμενη αντιδραστική αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος: Ο παλιός δικομματισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έλαβε τέλος, δίνοντας τη θέση του σ’ έναν κεντροδεξιό πόλο με πυρήνα τη ΝΔ και έναν κεντροαριστερό με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ, με συντονισμένη επιδίωξη να ενταχθεί και το ΚΚΕ στον κεντροαριστερό ή «αριστερό» πόλο, ώστε να ακυρωθεί οποιοσδήποτε μελλοντικός κίνδυνος από την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και της λαϊκής συμμαχίας του σε γραμμή σύγκρουσης-ρήξης-ανατροπής. Γι’ αυτό άλλωστε στην προεκλογική περίοδο και ύστερα από αυτήν η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για δημιουργία κυβέρνησης της αριστεράς αξιοποιήθηκε ως μοχλός για την άσκηση πίεσης στο ΚΚΕ, προκειμένου να προσαρμόσει τη στρατηγική του στα πλαίσια της εξουσίας του κεφαλαίου.

Επιλεγμένο

Κολαστήρια

Ισραηλινά μέσα δημοσίευσαν ένα βίντεο που επιβεβαιώνει τη σεξουαλική κακοποίηση ενός Παλαιστίνιου κρατούμενου από Ισραηλινούς στρατιώτες στο κέντρο κράτησης «Sde Teman». Οι καταγγελίες κρατουμένων και…

Πρόκειται την -σε συνέχεια της «εθνικής ευρείας αποδοχής» του 2011 (παραίτηση Παπανδρέου …Παπαδήμος, συμφωνία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ & ΛαΟΣ) τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά (ΝΔ, ΠΑ.ΣΟ.Κ. & ΔημΑρ) σε διάφορες παραλλαγές, που επέζησε μέχρι την «1^η φορά αριστερά» τον Ιαν- 2015

Από την αρχή φάνηκε ο νέος ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, να οδηγεί αργά ή γρήγορα στην ανάδειξη του αστικού σοσιαλδημοκρατικού διαχειριστικού χαρακτήρα της πολιτικής του πρότασης, τροφοδοτώντας ανακατατάξεις τόσο στο εσωτερικό του, όσο και στον ευρύτερο οπορτουνιστικό χώρο: όπως έγραψε η «Ισκρα» «…το κύριο πρόβλημα για την αριστερά είναι πώς θα καταφέρει να μορφοποιήσει έναν τρίτο, ανύπαρκτο σήμερα, πόλο, ο οποίος θα αναλάβει να σηκώσει το βάρος των επερχόμενων συγκρούσεων…»,  διαμορφώνοντας δηλ. κάτι πιο διακριτό στο οπορτουνιστικό ρεύμα και υποστηρίζοντας παράλληλα πως υπάρχει «ανάγκη μιας αριστερής κριτικής στο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που το ΚΚΕ, έτσι κι αλλιώς, έχει σταθεί ανίκανο να κάνει… η ίδια η ζωή θα ζητά έναν αριστερό πόλο οργάνωσης της λαϊκής πάλης και αφομοίωσης της πείρας από την πάλη αυτή, που, δυστυχώς, το ΚΚΕ με την πορεία που έχει πάρει και τα χαρακτηριστικά που έχει πλέον παγιοποιήσει, δε δείχνει ότι μπορεί να παίξει».

Στις ζυμώσεις αυτές -πέρα από το «Αριστερό Ρεύμα» του ΣΥΝ, το (πάλαι ποτέ) «Μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής» με επικεφαλής τον Αλαβάνο καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι δυνάμεις του ΝΑΡ / Αντ.Αρ.Συ.Α., όλοι αυτοί έχουν παραπλήσιες βασικές θέσεις, με  αλληλοπροβολή, κάνουν κοινές εκδηλώσεις κλπ «fair play», ενώ προεκλογικά «ανιχνεύτηκε» μέχρι και το ενδεχόμενο κοινής εκλογικής καθόδου της Αντ.Αρ.Συ.Α. & ΜΑΑ: αν πάμε λίγο «στα παλιά» π.χ. το ΝΑΡ από το 1990, όπως εν πολλοίς κάνει σήμερα και το «παιδί» του απέρριψε το μαρξισμό-λενινισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου, πρόβαλλε αναρχοαυτόνομες-φιλελεύθερες -αστικές στην ουσία, αντιλήψεις για το «κόμμα», για την «πρωτοπορία» και για την «τάξη», μιλώντας -όπως και σήμερα για μια θολή «εργατική δημοκρατία» «διπλή φύση» (της εργατικής τάξης), για στάδιο «ολοκληρωτικού καπιταλισμού», απορρίπτοντας τη θεωρία του Λένιν για τον «ιμπεριαλισμό ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» καθώς και το βαθύτερο νόημα του «σαπίζει και πεθαίνει» απορρίπτοντας παράλληλα την έννοια «Κόμμα» -πολύ περισσότερο εκείνο του νέου τύπου, εφευρίσκοντας νεόκοπους όρους χωρίς περιεχόμενο, όπως πχ. «νεομπολσεβικισμός».)

Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι η Αντ.Αρ.Συ.Α. υποδέχτηκε με διθυράμβους την ενίσχυση του Συριζα και προτού γίνει κυβέρνηση και στη συνέχεια, κάνοντας γαργάρα την επιχειρουμένη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, κρύβοντας τις επιδιώξεις της αστικής τάξης για αναχαίτιση της ριζοσπαστικοποίησης με την εκστρατεία εγκλωβισμού των λαϊκών στρωμάτων στην αστική ιδεολογική-πολιτική επιρροή μέσω αποπροσανατολιστικών, εκβιαστικών διλημμάτων και αυταπατών (|>στην απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της Αντ.Αρ.Συ.Α., το Μάη του 2012, αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί μια σημαντική νίκη του λαού που επιφύλαξε μια συντριπτική ήττα στο “μαύρο μέτωπο” του Μνημονίου και στράφηκε κατά κύριο λόγο στην αριστερά […] Η ενίσχυση της αριστεράς, η μεγαλύτερη από το 1958, είναι καρπός της συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησης από τις πολιτικές των μνημονίων […] Το μήνυμα της κάλπης δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους και όλο το λαό για να κλιμακώσουν τους αγώνες τους»).

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ «ΑΜΕΣΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ»
ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ

Οι δυνάμεις ΝΑΡ/ Αντ.Αρ.Συ.Α. -όπως ήδη ειπώθηκε εισαγωγικά κάλεσαν (το 2012) το ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣυΡιζΑ σε κοινή δράση με συγκεκριμένο «περιεχόμενο-πλαίσιο», που συμπυκνώνεται στην «Αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων»: αυτό συμπίπτει σε βασικούς της στόχους με μια νεοκεϋνσιανή (αστική) γραμμή διαχείρισης της οικονομικής κρίσης για λόγους προφανείς (αναφέραμε και παραπάνω) …δε συνιστά μετατροπή της παραγωγής σε λαϊκή περιουσία γιατί όχι μόνο δεν καταργεί το κεφάλαιο, αλλά αντίθετα προετοιμάζει νέους κύκλους ιδιωτικοποίησης, απαλλάσσοντας καπιταλιστικές επιχειρήσεις από τα βάρη της κρίσης, η καπιταλιστική κρατική παρέμβαση, είτε με τη μορφή της κρατικοποίησης είτε με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης, εξυπηρετεί τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου και όχι τις λαϊκές ανάγκες κλπ. (βλ και τις -από κοινού με το ΣΥΡΙΖΑ, θριαμβολογίες τους, για το πέρασμα μέρους του μετοχικού πακέτου της πετρελαϊκής YPF υπό κρατικό έλεγχο από την Κριστίνα Κίρχνερ στην Αργεντινή), όσο για την έξοδο από το ευρώ, στις παρούσες συνθήκες «στην προοπτική εξόδου σε επόμενη φάση» όπως λένε, αυτή θα ήταν καταστροφική για τη λαϊκή οικογένεια, ενώ θα βόλευε και μερίδα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου (|> ΣΣ βλ σχετ. §¶ «Για την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας απο ευρωζώνη-ΕΕ» από την εισήγηση της ΚE του ΚΚE στο 20ο Συνέδριο). Να θυμίσουμε πως το Μάιο του 2012 έχουμε έκκληση ηγετικής ομάδας της Αντ.Αρ.Συ.Α. για «κοινό εκλογικό μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ» και το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου ο Δ. Στρατούλης -ένα βήμα πιο μπροστά ζητάει «συμπαράταξη ΣυΡιζΑ, ΚΚΕ και Αντ.Αρ.Συ.Α.»

Επίσης: πρωτοκλασάτα στελέχη της (εν είδει προσωπικοτήτων) υπογράφουν το συλλογικό κείμενο «Διάσωση του λαού και όχι διάσωση του ευρώ», για το πως βλέπουν την «πραγματική εθνική-λαϊκή κυριαρχία», όπου η «ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση» και η «παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας σε αντικαπιταλιστική-φιλολαϊκή κατεύθυνση», …«Προϋποθέτει υιοθέτηση εθνικού νομίσματος και Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και πριν απ’ όλα της Τράπεζας της Ελλάδος, με στόχο να στηριχθεί η εγχώρια παραγωγή και να επιβληθούν αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση των κεφαλαίων. Γενναία αναδιανομή του πλούτου (;;) για να ενισχυθεί το εισόδημα των εργαζομένων και να τονωθεί η εσωτερική αγορά. Προϋποθέτει τον πλήρη δημόσιο (;;) έλεγχο στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Ολόκληρη η παραγωγική μηχανή της χώρας πρέπει -βασισμένη σε προγράμματα δημοσίων επενδύσεων και στον εργατικό κοινωνικό έλεγχο (;;) – να προσανατολιστεί στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών». Δηλαδή πάλι έξοδος από το ευρώ σε καπιταλιστικό περιβάλλον, από τη σκοπιά της προστασίας της εγχώριας καπιταλιστικής παραγωγής, που θα σημαίνει ή σύνδεση με νόμισμα άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου ή ένταξη σ’ ένα νέο κοινό νόμισμα (ΣΣ |> συζητιότανε πολύ τότε το «ευρώ του νότου» …ήταν και οι Podemos στο παιχνίδι). Όλα αυτά φάνηκαν πιο καθαρά το 2015 όταν -στον αντίποδα της θέσης του ΚΚΕ, μαζί  με τους «δεν πληρώνω», «Μ.ΑΡ.Σ.», «εργατικό αγώνα» κά, αιτιολογούσαν τη στάση τους κατά το δημοψήφισμα ΝΑΙ-ΟΧΙ (που έτσι κι αλλιώς, ανεξαρτήτως «αποτελέσματος», θα κατέληγε -όπως είχε προειδοποιήσει το ΚΚΕ σε ένα μεγάλο ΝΑΙ σε όλα), όπου μάλιστα στη σχετική της επίσημη ανακοίνωση η Αντ.Αρ.Συ.Α. αναφέρει και ότι «Αποτελεί ένα βήμα μπροστά για όλους όσους παλέψαμε και παλεύουμε ενάντια σε παλιά και νέα Μνημόνια». Επίσης το γνωστό στέλεχός της Π. Παπακωνσταντίνου έγραψε «Για να είμαστε δίκαιοι: Δεν εννοούμε ότι είναι εξ ορισμού εσφαλμένη η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλει μια γραμμή, ας το πούμε έτσι, “του καλού ευρώ”- ενός εκ θεμελίων μετασχηματισμού της ευρωζώνης, που θα στηριζόταν σε μεγάλες μεταφορές πόρων και τεχνογνωσίας από τις ισχυρότερες στις ασθενέστερες χώρες, στη γενναία αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων σε πανευρωπαϊκή κλίμακα…»

Συμπέρασμα: η ανοιχτά από τότε εμφανώς διαχειριστική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, καμουφλάρεται από την Αντ.Αρ.Συ.Α. -μέσα από μια επιδερμική κριτική, με ένα μανδύα από «αντικαπιταλιστικά συνθήματα», σε ένα είδος προγράμματος μιας (δήθεν)  «κυβέρνησης της αριστεράς», έτσι ώστε να ασκεί και «αριστερή διακυβέρνηση» ενώ παράλληλα υπάρχει ένας συνεχής διάλογος και από κοινού πρωτοβουλίες (σύσταση του «Αριστερού Βήματος Διαλόγου», η «Πρωτοβουλία Αριστερών Οικονομολόγων», η «Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου», η «Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ» κ.ά.) Οι δυνάμεις τους επίσης συνεργάστηκαν στενά στο κίνημα, πρώτ’ απ’ όλα στο εργατικό συνδικαλιστικό, αλλά και στα πανεπιστήμια, στους χώρους εκπαίδευσης γενικότερα και αλλού, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα η συνεργασία φτάνει μέχρι και τη συγκρότηση κοινών σχημάτων.

Με βάση τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η «έκκληση» για κοινή δράση δε βρίσκεται σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, αλλά κινείται σε γραμμή ενσωμάτωσης. Εξυπηρετεί την επιδίωξη να ασκηθεί πίεση στο ΚΚΕ, προκειμένου να συναινέσει σε ένα ετερόκλητο μέτωπο «αριστερών» και ευρύτερων «αντιμνημονιακών» δυνάμεων ώστε να ενσωματωθεί σε μια σοσιαλδημοκρατική γραμμή, εγκαταλείποντας τη στρατηγική του.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ (δια)ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ;

Δυνάμεις της Αντ.Αρ.Συ.Α. αναφέρονται στην ανάγκη ύπαρξης ενός «άμεσου πολιτικού προγράμματος», με ποικίλες απαντήσεις από τις διάφορες συνιστώσες της και στελέχη του ΝΑΡ στο εάν πρόκειται για ένα πλαίσιο άμεσων αιτημάτων πάλης ή ένα «μεταβατικό κυβερνητικό πρόγραμμα», δηλαδή στο ερώτημα «ποιος θα το υλοποιήσει» Δελαστίκ, Βατικιώτης, Π. Παπακωνσταντίνου, Α. Αναγνωστάκης, κά. υποστηρίζουν την ανάγκη μιας «αριστερής», «λαϊκής» κυβέρνησης (προφανώς αστικής), που θα το πραγματοποιήσει, ενώ σε κάποια άλλα κείμενα του ΝΑΡ γράφουν πως θα το επιβάλει στις αστικές κυβερνήσεις το μαζικό λαϊκό κίνημα με έναν «εκβιασμό διαρκείας» (πως θα τους πιάσουμε στον ύπνο δηλαδή…), επιβεβαιώνοντας την ασαφή, θολή «εξουσία των εργαζομένων» για την οποία μιλήσαμε παραπάνω που -όπως λένε- διαχωρίζεται τόσο από τη δικτατορία του κεφαλαίου όσο και από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Μάλιστα η συνιστώσα της Αντ.Αρ.Συ.Α. «ΑΡΑΝ» -δείξε μου τους φίλους σου να σου πως ποιος είσαι… (ΣΣ |> Αριστερή Ανασύνθεση με ιστορική προέλευση την νεολαία του «ΚΚΕες», «ΕΚΟΝ-Ρήγας Φεραίος»), το λέει καθαρά, υποστηρίζοντας ότι μια τέτοια κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μπορεί να γίνει κρίκος στην πάλη για το σοσιαλισμό: «Αυτά (ΣΣ  |>  τα μέτρα του άμεσου προγράμματος) αντικειμενικά ανοίγουν και το θέμα της εξουσίας. Προφανώς κάποια από αυτά θα μπορούσαν να τα πάρουν και αστικές κυβερνήσεις ,ωστόσο το ερώτημα της εξουσίας από τη μεριά μιας λαϊκής αντικαπιταλιστικής συμμαχίας, γίνεται  επιτακτικό [… ] Ούτε αρκεί να επικαλούμαστε ως γενική ιδεολογική αναφορά τη γενική απεργία και την ένοπλη εξέγερση, όταν ξέρουμε ότι εδώ και πολλές δεκαετίες οποιαδήποτε διαδικασία μετασχηματισμού σε χώρες με αναπτυγμένους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς δεν μπορεί να είναι μια στιγμιαία εξεγερτική διαδικασία. Η πραγματική επεξεργασία μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, μπορεί να περιλαμβάνει και το ζήτημα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς ή με συμμετοχή της Αριστεράς όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως κομμάτι μιας ευρύτερης επαναστατικής διεργασίας […] που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει… την πραγματική σταδιακή απονέκρωση των αστικών κρατικών μηχανισμών, σε μια διαδικασία αναγκαστικά πρωτότυπη» Και όλ’ αυτά όταν -μέχρι και σήμερα δίνει και παίρνει στα κείμενά τους με τη μορφή κυρίαρχης αντίθεσης ο όρος / ψευτοδίλημμα μνημονιακός–αντιμνημονιακός (με την έννοια της κυβέρνησης, της κοινωνικής και οικονομικής ομάδας, ακόμα και της προοπτικής εξουσίας).

Παράλληλα, η προβολή του «άμεσου πολιτικού προγράμματος» της Αντ.Αρ.Συ.Α., συνδυάστηκε με επίθεση ενάντια στη γραμμή του ΚΚΕ για την εργατική-λαϊκή εξουσία, γράφοντας τα τετριμμένα περί «2ας παρουσίας», ότι το ΚΚΕ «αφοπλίζει πολιτικά το κίνημα  παραπέμποντας  όλα τα κρίσιμα ζητήματα στη λαϊκή οικονομία – λαϊκή εξουσία», προσφέροντας μια ακόμη υπηρεσία στο αστικό πολιτικό σύστημα. Χαρακτηριστικές και οι θέσεις της βασικής συνιστώσας της -του ΝΑΡ, σχετικά με  την κοινωνία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού προϊόν αξιοποίησης μεγάλου μέρους του αστικού ιδεολογικού οπλοστασίου, που ακριβώς γι αυτό καταλήγουν ουσιαστικά στην άρνηση του νέου, ποιοτικά διαφορετικού χαρακτήρα της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής οικονομίας κι εξουσίας.

Και επειδή για εκλογές πάμε…

Η συμμετοχή του ΚΚΕ στον εκλογικό πολιτικό αγώνα, η διεκδίκηση ψήφου από τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις δε γίνεται με αυταπάτες για τη δυνατότητα να μετασχηματιστεί το κοινοβούλιο από όργανο της αστικής εξουσίας σε όργανο της εργατικής εξουσίας. Η κυβέρνηση είναι τμήμα του κρατικού μηχανισμού της αστικής τάξης. Συνεπώς κάθε κυβέρνηση στα πλαίσια της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας θα είναι όργανο της δικτατορίας της αστικής τάξης. Η εργατική εξουσία προϋποθέτει την ανατροπή της αστικής εξουσίας, δηλαδή την ανατροπή όλων των θεσμών, των μηχανισμών της, της (οικονομικής) βάσης -αυτό που λέμε «κλειδιά της οικονομίας» και του εποικοδομήματος. Ο ρόλος των αριστερών κυβερνήσεων σε όλες τις εκδοχές τους έχει αποδειχτεί και ιστορικά και θεωρητικά. Οι ρεφορμιστικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες των μαζών μπορεί να δυναμώνουν σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αλλά περιθώρια το κομμουνιστικό κίνημα να επαναλάβει τα ίδια λάθη δεν έχει. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε εκφυλισμό, προδοσία της επανάστασης και των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Αντ.Αρ.Συ.Α. – ΝΑΡ  |>ένας ακόμη Οπορτουνιστικός Πόλος<|

Ο οπορτουνισμός είναι αποτέλεσμα της επίδρασης και διείσδυσης της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας στο επαναστατικό εργατικό κίνημα. Βασικά του γνωρίσματα είναι η απόρριψη θεμελιωδών αρχών του μαρξισμού-λενινισμού, η άρνηση των νομοτελειών της ταξικής πάλης, η άρνηση του καθοδηγητικού ρόλου και των αρχών λειτουργίας του ΚΚ, η υιοθέτηση πλευρών της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας για την ερμηνεία της πραγματικότητας. Το ΚΚΕ έχει επίγνωση τόσο της κοινωνικής βάσης του οπορτουνισμού όσο και της νομοτελειακής εμφάνισής του. Έχει αντλήσει συμπεράσματα από τη μελέτη της ιστορίας του διεθνούς και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Αυτά τα συμπεράσματα επιβεβαιώνουν την ανάγκη συνεχούς και αδιάλλακτης πάλης απέναντί του, ως απαραίτητου όρου για να μπορεί το ΚΚ να προωθεί τη στρατηγική του, να επιβεβαιώνει στην πράξη το ρόλο του ως ιδεολογικής και πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Όσον αφορά τους πολιτικούς φορείς του οπορτουνισμού, επιβεβαιώνεται η ανάγκη σταθερής στοχοποίησής τους και όχι η προβολή τους ως δυνάμει συμμάχων.

Η Αντ.Αρ.Συ.Α., συνδυάζοντας την (υπερ)επαναστατική λογοκοπία με μια πρακτική που σπέρνει αυταπάτες, ευνουχίζει τον ταξικό ριζοσπαστισμό και ως εφεδρεία αστικών δυνάμεων όχι μόνο δεν τρομάζει το ΣυΡιζα, αλλά προβάλλεται από αυτόν ως «δημιουργική κριτική», ενώ αξιοποιείται για τη ρυμούλκηση αγωνιστών στο κυβερνητικό του άρμα.

Παράλληλα, ακολουθώντας τη διεθνή πεπατημένη «νέου επαναστατικού υποκειμένου», αρνείται ουσιαστικά το ρόλο του ΚΚ, σαν Κόμμα Νέου Τύπου υποβαθμίζοντας κι εξισώνοντάς τον με το ρόλο αστικών κομμάτων, αλλά και συνδικαλιστικών εργατικών οργανώσεων, έτσι το ΚΚ δεν αποτελεί την ιδεολογική και πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, αλλά απλώς ένα είδος διαφώτισης των υπόλοιπων (;;) τμημάτων του επαναστατικού υποκειμένου.

Και αυτή αποτελεί ειδοποιό διαφορά: το ΚΚ αποτελεί  οργάνωση που αποτελείται από τα πιο πρωτοπόρα, τα πιο συνειδητά στοιχεία της εργατικής τάξης και είναι φορέας της συνένωσης της επαναστατικής θεωρίας με το εργατικό κίνημα, είναι η συνειδητή οργανωμένη ιδεολογική, πολιτική πρωτοπορία της, η ανώτατη μορφή οργάνωσής της. Αυτό που διαφοροποιεί το Κομμουνιστικό Κόμμα από τις άλλες οργανώσεις της εργατικής τάξης είναι η συνειδητά σχεδιασμένη πάλη για την απαλλαγή από την εκμετάλλευση, η υπεράσπιση και προβολή των γενικών συμφερόντων της εργατικής τάξης ως τάξης έναντι των ιδιαίτερων συμφερόντων των επιμέρους τμημάτων της. Η πολιτική ενότητα της εργατικής τάξης, η ενότητα στη βάση της ιστορικής της αποστολής, μπορεί να εκφραστεί μόνο με τη συσπείρωση της εργατικής τάξης γύρω από το Κόμμα της. Αυτό το καθήκον δεν μπορεί να το επιτελέσει κανένα μέτωπο και κανένα τμήμα του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, ακριβώς γιατί η επαναστατική, ταξική συνείδηση δεν αναπτύσσεται ούτε ενιαία, ούτε αυθόρμητα στην εργατική τάξη. Αυθόρμητα η εργατική τάξη δε φτάνει στον αντικαπιταλιστικό, αλλά στην καλύτερη περίπτωση στον οικονομικό αγώνα. Η επαναστατική συνείδηση «εισάγεται» μέσα στο εργατικό κίνημα από το πρωτοπόρο τμήμα της τάξης, από το ΚΚ, το οποίο προσπαθεί να συγκεντρώνει το πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης στις γραμμές του και γύρω του, να το προετοιμάζει πολύπλευρα για την αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλισμού και οικοδόμησης της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας. Για να το κάνει αυτό βέβαια, πρέπει να κατακτά μια σειρά χαρακτηριστικά: Να σφυρηλατεί δεσμούς με ευρύτερες εργατικές-λαϊκές δυνάμεις, να μην υποκύπτει σε πιέσεις μικροαστικού χαρακτήρα, αλλά και να μην αποσπάται από τις εργατικές-λαϊκές μάζες. Να έχει γνώση των αντικειμενικών παραγόντων και της περιπλοκότητας διαμόρφωσης της εργατικής συνείδησης στην κάθε περίπτωση. Να έχει συνείδηση των νομοτελειών της σοσιαλιστικής επανάστασης, των διαφορετικών καθηκόντων που απορρέουν γι’ αυτό σε μη επαναστατικές συνθήκες και σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Κόμμα το οποίο σε μη επαναστατικές συνθήκες θα ετοιμάζεται ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά για να μη χάσει την «πυξίδα» του την κρίσιμη στιγμή, τη στιγμή της εμφάνισης της επαναστατικής κατάστασης.

Το «σύγχρονο κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης» που ευαγγελίζεται το ΝΑΡ δεν έχει καμία σχέση με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δεν έχει καμία σχέση με το κόμμα νέου τύπου, αποτελεί καρικατούρα κομμουνιστικού κόμματος, ένα συνονθύλευμα οπορτουνιστικών αντιλήψεων με κομμουνιστική αναφορά, χωρίς επαναστατικό πρόγραμμα, χωρίς ιδεολογική-πολιτική ενότητα, χωρίς επαναστατικές αρχές λειτουργίας. Καθόλου τυχαία δεν είναι επίσης η πλήρης απουσία αναφοράς στην αναγκαιότητα αδιάλλακτης και συνεπούς πάλης απέναντι στον οπορτουνισμό ως απαραίτητη προϋπόθεση για τον επαναστατικό χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος. Το ακριβώς αντίθετο, ο οπορτουνισμός –ο οποίος έτσι κι αλλιώς θα κυριαρχεί στο «σύγχρονο κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης»– προβάλλεται όχι ως θανάσιμος αντίπαλος, αλλά ως εν δυνάμει σύμμαχος, ως όχημα «πολιτικής συνεργασίας και μετωπικής συμπόρευσης».

Τα παραπάνω είναι διάχυτα και στην αντίληψη των  ΝΑΡ–Αντ.Αρ.Συ.Α. για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό (σε μια αταξική έως φιλελεύθερη προσέγγιση του εργατικού κράτους) μέσω θολών διατυπώσεων του είδους «παγκοινωνικό σχέδιο» «πανκοινωνικός πανεθνικός σχεδιασμός» κλπ όπου οι εργαζόμενοι κάθε παραγωγικής μονάδας θα έχουν το δικαίωμα ν’ αποφασίζουν μέχρι και την έξοδό τους από αυτά τα «παγκοινωνικά» και όλ’ αυτά σε πλήρη αντιστοιχία με τις αντίστοιχες αντιλήψεις για το εποικοδόμημά της … «Κάθε μέλος της εργατικής κοινότητας έχει το δικαίωμα της κριτικής και της πολεμικής απέναντι στην εργατική εξουσία, απέναντι στα άμεσα και τα αντιπροσωπευτικά όργανά της, ιδιαίτερα αν βρίσκεται στη μειοψηφία, ακόμα και αν είναι ενάντια στην επανάσταση, με την προϋπόθεση ότι δεν εκπροσωπεί ένοπλη απειλή απέναντί της … ελεύθερη και ανεμπόδιστη συνδικαλιστική δραστηριότητα, η ελεύθερη και χωρίς προσκόμματα λειτουργία-δράση πολιτικών κομμάτων, συμμετοχή στα αντιπροσωπευτικά όργανα, ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πληροφοριών, …θεωρούνται αξίες απαράβατες» (!!) … ο μικροαστισμός της αντίληψης του ΝΑΡ οδηγεί ακόμα και στην αναγνώριση της ελευθερίας δράσης ενάντια στην επανάσταση, αρκεί (sic!) αυτή να μην παίρνει μορφή ένοπλης δράσης. Η οργάνωση αντεπαναστατικής δράσης από τα υπολείμματα της παλιάς κοινωνίας που παλεύουν λυσσασμένα για την ανατροπή του σοσιαλισμού αναβαθμίζεται ως η ουσία της εργατικής δημοκρατίας.

Αντ.Αρ.Συ.Α. και Τοπική Διοίκηση

Τελευταία, εν όψει και των εκλογών υπάρχει ένα μπαράζ άρθρων (κάποια επιστημονικο_κοινωνικοφανή – άλλα απλά καταγέλαστα) – εις άγρα ψήφων, ψαρεύοντας στα θολά νερά, με άξονα και κοινό παρονομαστή «ένας είναι ο εχθρός …οι κομμουνιστές δήμαρχοι».

Θυμίζουμε πως με βάση τον τελευταίο «Καλλικράτη», η χώρα έχει 324 δήμους (από τους 910 δήμους + 124 κοινότητες του «Καποδίστρια» που είχαν προκύψει από συνενώσεις το 1997 με τον άλλο «Καποδίστρια») και 13 περιφέρειες, όπου κέρδισε τη μερίδα του λέοντος η ΝΔ, αλλά έχασε στο νήμα την Αττική από το ΣυΡιζα, το ίδιο ισχύει και για τους δήμους. Από αυτούς το ΚΚΕ αναδείχτηκε διοίκηση σε 5 (Πάτρα, Πετρούπολη, Χαϊδάρι, Καισαριανή και Ικαρία)

Έχουμε ήδη αναδείξει κάποιες πλευρές, θα προσθέσουμε επιγραμματικά κάποια ακόμη:

1) Οι «επαναστάτες» της Αντ.Αρ.Συ.Α. για λόγους προφανείς που ο καθένας καταλαβαίνει «απαξιούν» την ενασχόληση με ΣυΡιζα, ΝΔ και «ανεξάρτητους» επικεντρώνοντας σχεδόν αποκλειστικά στο ΚΚΕ / Λαϊκή Συσπείρωση

2) Με ανακοινώσεις καρμπόν καταγγέλλουν, εκ του ασφαλούς, τους κόκκινους δήμαρχους (κυρίως στην Πάτρα, όπου ισχύει κυριολεκτικά το «δύο», ο λαός κι ο Πελετίδης -«εναντίον όλων» και στην Καισαριανή – λιγότερο σε Χαϊδάρι / Πετρούπολη, ενώ η Ικαριά τους πέφτει μακριά) γενικά για την πολιτική που ασκούν και ειδικότερα για:

3) … «Προϋπολογισμούς εντός μνημονίων», «που τους υποβάλλουν για έγκριση στο Παρατηρητήριο», γενικόλογα  για τα «εργατικά» («ελαστική εργασία», «κοινωνική», 8μηνίτες κλπ) «ΕΣΠΑ», «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» και για άλλα τερτίπια του αστικού κράτους φτάνοντας και σε:

4) Βαριές πολιτικές κατηγορίες όπως «Δεν συγκρούστηκαν με την αστική νομιμότητα, δεν διακινδύνευσαν απειθαρχία στις εντολές των Βρυξελλών και το θεσμικό πλαίσιο Καλλικράτη-Κλεισθένη, δεν αποτέλεσαν μετερίζια για να εμποδίσουν αυταρχικά μέτρα.

5) Το μόνο που μας αναγνωρίζουν -εκτός από την εντιμότητα (αυτό έλειπε) είναι κάποια «θετικά και ενέργειες συμβολικής σημασίας, όπως η πορεία κατά της ανεργίας που οργάνωσε ο δήμος Πάτρας, καθώς και τις δηλώσεις των δημοτικών αρχών κατά των μνημονίων, της κυβέρνησης, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της ελαστικής εργασίας, του Κλεισθένη και υποστήριξης εργατικών αγώνων»

6) Από την άλλη προβοκάρουν ανοιχτά λέγοντας πχ. πως «ο δήμος Πάτρας ανταμείβεται για αυτή τη στάση, (που τα κάνει «πλακάκια» δηλ. με την κεντρική εξουσία) με απορρόφηση που έφτασε μέχρι και του 14% των 8μηνιτών των δήμων όλης της χώρας» ή «στο δήμο Καισαριανής, επίσης, κάνει (το ΚΚΕ) χρήση ελαστικής-υπαμειβόμενης εργασίας. Ήδη, έχουν χρησιμοποιηθεί 600 εργαζόμενοι με συμβάσεις για 2, 5, 8 μήνες, που στη συνέχεια απολύονται» ακόμη και «για τα δημοτικά τέλη που προβάλλονται ως επίτευγμα μειώσεις ή απαλλαγές για φτωχά νοικοκυριά (όπως) στην Πάτρα ο Πελετίδης (που) επωφελήθηκαν 6.000 οικογένειες με μειώσεις 50% ή πλήρεις απαλλαγές, αλλά (όχι και) για τα τέλη (κεφαλικά που δεν λαμβάνουν υπόψη εισόδημα, αξία κατοικίας, όροφο, παλαιότητα κλπ), με βάση πρόβλεψη του νόμου, (το μόνο που δεν είπαν ακόμη είναι πως και για τον ΕΝΦΙΑ φταίνε οι κομμουνιστές και ο Πελετίδης γιατί δεν βρήκαν τρόπο να μη πληρώνεται, αλλά τους Αντ.Αρ.Συ.Αίους όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς)…

Βέβαια, αυτά όλα εκ του ασφαλούς είναι, ο ελληνικός λαός όσο κι αν τα απανωτά χτυπήματα από την άρχουσα τάξη τον έχουν αποσυντονίσει λίγο και «ψάχνεται», δεν φαίνεται να έχει πρόθεση να εμπιστευτεί την ομαδούλα αυτή σε τίποτε, τα ψέματα και οι λεονταρισμοί έχουν κοντά ποδάρια, αλλά ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας:

Ας πούμε λοιπόν πως κερδίζει στις εκλογές -στις αστικές τοπικές εκλογές, με το σύστημα που ισχύει (εκτός και κατέβει  υποψήφια με άλλο δικό της σύστημα) ένα δήμο με όλα τα καλούδια, που δηλ. δε θα ναι (υπερ)χρεωμένος, στο ΤΠΔ, στις τράπεζες, στους προμηθευτές και γενικά «στης Μιχαλούς», που δεν θα του έχουν κόψει πόρους επί 20 και βάλε χρόνια και δεν θα του χρωστάνε 3-4 δόσεις ΣΑΤΑ, που δε θα έχει έλλειψη προσωπικού -βέβαια οι μισοί θα είναι συμβασιούχου και αρκετοί θα ετοιμάζονται για σύνταξη…, που όλα τα απορριμματοφόρα θα είναι τζιτζί και όχι «σαπάκια», που θα έχει αξιοπρεπείς κτιριακές εγκαταστάσεις για τους εργαζόμενους, για τις κοινωνικές δράσεις, για τον πολιτισμό, για την τρίτη ηλικία κλπ. πράσινο να φαν’ κι οι κότες, γήπεδα και αθλητικές εγκαταστάσεις σε επάρκεια, ένας παράδεισος τέλος πάντων από άλλο πλανήτη, που ο καλός θεούλης τους το κράταγε έκπληξη.

Αρχικά λοιπόν, προτού καν τελειώσουν οι θριαμβολογίες και οι ζητωκραυγές ο κος Αντ.Αρ.Συ.Ας με την κομπανία του θα δουλέψουν αναγκαστικά στο ζοφερό κλίμα του εγκριμένου -ισοσκελισμένου προϋπολογισμού της προηγούμενης συστημικής δημοτικής αρχής και γενικά σε ασφυκτικό «μνημονιακό» περιβάλλον, οπότε …ερωτήσεις κρίσεως:

Σενάριο 1^ο: Κάνεις τροποποίηση προϋπολογισμού, που δε θα είναι ισοσκελισμένος (όπως γουστάρεις κι αγαπάς, που λένε), τον στέλνεις στα «παρατηρητήρια» και περιμένεις μέρες, βδομάδες …τίποτα! άκρα του τάφου σιωπή, σε γράφουν κανονικά, αρχίζουν να σου κάνουν και τη ζωή λίγο «δύσκολη», οπότε περνάς στην αντεπίθεση, αρχικά κατάληψη στο δημαρχείο, αδειάζεις κι ένα-δυο απορριμματοφόρα σε νευραλγικά σημεία των ντόπιων τροϊκανών και σε πάνελ πρωινάδικου πάραυτα και μετά περιμένεις να δεις πως θα παν τα πράγματα. Στο μεταξύ σαν κίνημα γειτονιάς που είσαι βγαίνεις παγανιά και εξηγείς για τους «ισοσκελισμούς», με αποτελέσματα μηδενικά έως πενιχρά, δε δείχνει να τους ενδιαφέρει το θέμα ούτε τους δικούς σου -εδώ ο κόσμος καιίγεται και το μ… σου λένε. Περνάνε οι μέρες, στο μεταξύ κάποιες συμβάσεις λήγουν και αρχίζουν τα ζόρια, βγάζεις ανακοίνωση – καταγγελία (πολύ σωστά!), αλλά δεν υπάρχει αυτός που θα κάνει τη δουλειά τους και το χειρότερο 3 από αυτούς-ές  δουλεύουν στους παιδικούς σταθμούς (η μία είναι δασκάλα και κρατάει όχι 10, ούτε 15 αλλά 25 παιδιά). Αγριεμένοι γονείς -κάποιοι των 400 ευρώ, που αν αργήσουν πέντε λεπτά κινδυνεύουν με απόλυση κινούνται απειλητικά. Σε ένα δημοτικό τελειώνει το πετρέλαιο με το ταμείο της σχολικής επιτροπής να είναι στο μείον -λες «παιδιά περιμένετε!, κάτι θα κάνουμε…» κανείς δε συμμερίζεται τον πόνο σου, αγανακτισμένοι και «αγανακτισμένοι» μπουκάρουν στο δημαρχείο (μαζί τους και μερικά φασισταριά της περιοχής). Αναγκάζεσαι σε «τακτική» υποχώρηση, λες «ΟΚ, πάμε έτσι αλλά με τον καινούργιο προϋπολογισμό θα σας δείξω εγώ! (sic!). Βέβαια δεν αλλάζουν πολλά πράγματα, δασκάλα δε βρίσκεις και σε δυο μήνες λήγουν 20 ακόμη συμβάσεις, έχεις και μια ληξιπρόθεσμη δόση του δάνειου που κληρονόμησες (αγορά απορριμματοφόρων και σκούπας) σου μπλόκαραν και κάτι λογαριασμούς τσιμπώντας σου τις πληρωμές των εργαζόμενων της δημοτικής επιχείρησης, που δεν πρόλαβες να κάνεις «υπηρεσία του δήμου» από ΑΕ. Σκούρα τα πράματα…

Σενάριο 2^ο: Προχωράς προσεκτικά με “master plan”, καταγράφεις οικονομικά, προσωπικό, υποχρεώσεις, εργασιακά -ειδικά τα με «ελαστικές» μορφές, τα πάντα όλα με μέθοδο, επιστημονικά! Πας και στους τοπικούς φορείς (παιδιά βοήθεια!). Αυτά βέβαια δεν αναιρούν, ούτε τη λήξη των συμβάσεων -ειδικά εκείνη της δασκάλας σου κόβει τα πόδια …ούτε την προμήθεια πετρελαίου (ανακαλύπτεις μάλιστα πως και σ’ άλλα σχολεία η κατάσταση είναι παρόμοια), ούτε αλλάζουν την κατάσταση στο προσωπικό και σ’ ένα μήνα σου φεύγει και ο οδηγός του γερανοφόρου που είναι ΜΕ και θέλει ειδικό δίπλωμα -αρχίζεις και ψάχνεις τον ΟΕΥ να δεις τι θα κάνεις και κολλάς στο τόσο % πρέπει να φύγουν για να πάρεις μόνο έναν … Χάος!

Σενάριο 3^ο: Προσγειώνεσαι και αναφωνείς «καλά τα λέει το ΚΚΕ» (στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα), αλλά όντας οπορτουνιστής του κερατά και βαμμένος αντιΚΚΕ, γίνεσαι βασιλικότερος του βασιλιά, τα βάζεις με όλους και με όλα γύρω σου, με τους τεμπέληδες εργαζόμενους και με το κακό το ριζικό σου, μπαίνοντας με τα μπούνια στον 4^ο δρόμο για το σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα.

Δε δημιουργούμε αυταπάτες!

Η εργαζόμενοι πρέπει να αξιοποιήσουν την πείρα που απέκτησαν όλο αυτό το διάστημα, να κρίνουν με βάση το δικό τους συμφέρον, να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες και να στηρίξουν τους αγωνιστικούς συνδυασμούς του ΚΚΕ / Λαϊκής Συσπείρωσης παντού, χωρίς φρούδες ελπίδες για σωτήρες και για αλλαγές χωρίς σκληρό αγώνα,  προκειμένου να μπει φρένο σε αυτή την πολιτική, ν’ ανοίξει η προοπτική για ικανοποίηση των αναγκών μας, σύμφωνα με το σήμερα, με βάση τις δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Έχουμε πορευτεί όλο αυτό το διάστημα με βάση την επαναστατική αλήθεια, κοιτώντας τον κόσμο της δουλειάς στα μάτια, λέγοντας -και το λέμε πάλι σήμερα, πως θα είμαστε -απ’ ‘όποιο μετερίζι προκύψει μαχητική αντιπολίτευση στην αντιλαϊκή πολιτική και ταυτόχρονα στήριγμα στην πάλη του. Καλούμε όλους τους πολίτες σε συστράτευση για να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο, ενάντια στο αντιδραστικό πλαίσιο αλλαγών στην τοπική διοίκηση που καθημερινά ανοίγει νέα πεδία για την επιχειρηματική δραστηριότητα, επέκταση ΣΔΙΤ και ΜηΚυΟ, αναδεικνύοντας τα προβλήματα μα και τις αιτίες που τα γενούν.

Τόσο στα «μεγάλα» για παιδεία, υγεία, πρόνοια, για το μεροκάματο με μόνιμη και σταθερή δουλειά στους δήμους και γενικά, για την αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, καταδικάζοντας τις πολιτικές των μνημονίων και τα  μέτρα σε βάρος του λαού, αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, ενάντια στους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας και στην παράδοση των αποθεματικών των δήμων, ενάντια στην παραχώρηση στο υπερταμείο της δημόσιας γης και των ελεύθερων χώρων, ενάντια στα ναρκωτικά καθώς και στα «μικρά» που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα της λαϊκής οικογένειας.

Έχοντας σαν δοσμένο, τον ξεχωριστό και αναντικατάστατο ρόλο των εργαζόμενων, που είναι καθοριστικός, αφού η παραγωγή του πλούτου και ό,τι υπάρχει στην κοινωνία μας γίνεται από αυτούς, από την εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, ενώ μια χούφτα ιδιοκτήτες του πλούτου καρπώνονται τον ιδρώτα τους.

Το πραγματικά ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ στην ιστορία των κοινωνιών, της ταξικής πάλης είναι να μην υποτάσσεσαι σε αρνητικούς συσχετισμούς, αλλά να παλεύεις για να τους αλλάξεις.

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας… Γονάτισες,  δε μπορείς άλλο να τρέχεις. Κουράστηκες… Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε!

Λες: πολύν καιρό αγωνίστηκες. δε μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.

Λες: πολύν καιρό ήλπιζες, δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις. Ήλπιζες τι; Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;

Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες. Είναι τέτοια που: αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα!

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του, οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση. Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.

[ Berthold Brecht ]

Επικοινωνία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog