Γράφει η Ελπίδα Πουρναρά //
Ζει στην Αθήνα και ασχολείται με τη μουσική. Το όνομά της προήλθε από το avatar της σε ένα ηλεκτρονικό RPG, ή αλλιώς παιχνίδι ρόλων. Η Nalyssa ήταν ένα ξωτικό, μία μάγισσα και μιας και το πράσινο είναι το αγαπημένο της χρώμα, απέκτησε κι επίθετο. Σπάνια θα αναφερθείς σ’ εκείνη με το βαφτιστικό της, Βιολέτα δηλαδή.
Ξεκίνησε σε μικρή ηλικία με κάποια μαθήματα ακορντεόν και αρμονίου. Στη συνέχεια στράφηκε στην κιθάρα, αργότερα στο θέρεμιν κι αυτοδίδακτη ως ήταν, με αρκετό μεράκι και αγάπη, άρχισε να γράφει τη δική της μουσική. Το πρώτο της τραγούδι ήρθε το 2006. Τρία χρόνια αργότερα, ένιωσε την ανάγκη να δημοσιοποιήσει το υλικό της και ξεκίνησε να παίζει και να τραγουδά παρέα με άλλους μουσικούς και μπάντες όπως οι: Glory Box, Lumiere Brother και Film. Έχει διαμορφώσει ήδη τον δικό της μουσικό χαρακτήρα και η ίδια παρουσιάζει τη μουσική της ως μινιμαλιστική pop folk rock, με synth pop και post punk στοιχεία.
Έτσι, το 2010 σιγά σιγά συνέθεσε τον πρώτο της δίσκο, «Barock». Γενικότερα ο όρος barock, λέγεται ότι προέρχεται από την ισπανική λέξη «barocco», που αποδίδεται ως «ακανόνιστο μαργαριτάρι» και που αναφέρεται στην καλλιτεχνική δημιουργία μεταξύ της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Η ίδια η δημιουργός επιλέγει τον τίτλο αυτόν ως ένα συνδυασμό των λέξεων «baroque» και «rock». Ο δίσκος αποπνέει μια συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα που δένει απόλυτα πινελιές από το παρελθόν με τη σύγχρονη δυναμική της ροκ. Λιτή, μεστή και συνάμα εντυπωσιακή, η μουσική της Nalyssa Green, μοιάζει να είναι φερμένη από μια άλλη εποχή. Οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν μεταξύ Πατρών και Βραχατίου το καλοκαίρι του 2010 με απλότητα, φροντίδα κι αγάπη, στα αυτοσχέδια studio του παραγωγού και συνεργάτη της Σπύρου Λιβάνη. Δέκα κομμάτια με έντονο το στοιχείο του πειραματισμού, μακριά από οτιδήποτε τυποποιημένο και μακριά από ταμπέλες. Οι νότες ξεπηδούν κατευθείαν από την ψυχή της και μοιάζουν να σπρώχνονται στο πεντάγραμμο για να φτάσουν στ’ αυτιά μας. Ξεχωρίζουν τα «Your eyes», «Indagattah», «Thick air» και «Love expires».
Κανείς και καμιά δεν υποτιμά και δεν σκέφτεται πως το βασικότερο την ώρα μίας τεράστιας πυρκαγιάς είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Σε αυτή τη…
Δύο χρόνια αργότερα, μια συλλογή έντεκα κομματιών με τον τίτλο «The Seed» έρχεται να θέσει τους προβληματισμούς μας γύρω από τη φύση και τη σχέση του ανθρώπου με αυτή. Είναι ο δεύτερος δίσκος. Αυτή τη φορά το σκηνικό μεταφέρεται στο εξοχικό του Σπύρου στην ορεινή Κορινθία και μαζί με τον Ευάγγελο Ασλανίδη στα τύμπανα, πλέον, για δύο εβδομάδες ηχογραφούν το υλικό διατηρώντας τη diy αισθητική. Οι τίτλοι των κομματιών υποδηλώνουν και μία ξεχωριστή κατάσταση. Τα κύματα, τον αέρα, το χιόνι, το φεγγάρι, την αρχή της ζωής. Την ομορφιά και την επανάσταση. Συναισθήματα πρωτόγνωρα γεννιούνται σε κάθε ακρόαση. Οι υποβλητικές μελωδίες, η διακριτική παρουσία του θέρεμιν και το ταίριασμά του με τη φωνή σε κάνουν να νιώθεις σα να έχεις μπει σε έναν λαβύρινθο. Σα να προσπαθείς να βρεις τη λύση στο αίνιγμα και να φτάσεις στην κάθαρση.
Ιδανική εποχή για την ακρόαση του δίσκου; Το φθινόπωρο κι ο χειμώνας. Ο μουντός καιρός ανέκαθεν δημιουργούσε στους περισσότερους ανθρώπους ένα κλίμα μελαγχολικό. Όχι λύπη, ούτε θλίψη· απλή γλυκιά μελαγχολία. Μια τέτοια αίσθηση μου αφήνουν και τα τραγούδια αυτού του δίσκου. Το χαμογελαστό κορίτσι σε υπνωτίζει με τα «Windy», «Snow», «Push your lips» και σε ταρακουνά με τα «Eat me up» και «The moon».
Έκτοτε, συμμετέχει σε festival εντός κι εκτός συνόρων, τραγουδά πλάι στον Μανώλη Φάμελλο, διασκευάζει Τζένη Βάνου και Haddaway, παίζει μουσική σε γνωστά αθηναϊκά στέκια, όπως επίσης ασχολείται με τη μουσική επένδυση θεατρικών παραστάσεων. Ακούσαμε να ντύνει μουσικά την παράσταση «Virtual Reality» του Ηλία Παρασκευόπουλου, τις «Άγριες νότες», της Νίνας Ράπη, το έργο της Sarah Kane «4.48 Psychosis» και «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, αμφότερα σε σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου.
Αγαπά το φεγγάρι και τις μορφές που αυτό μπορεί να πάρει, τη σοκολάτα, τη βραδινή Αθήνα, τους Pink Floyd και το «Dark side of the moon», το διάβασμα και τον κινηματογράφο. Ισχυρίζεται ότι: «…η μουσική είναι εκτός χρόνου. Εκτός χώρου. Μια κατάσταση παράλληλης διαφορετικής πραγματικότητας» και πως: «Η αγάπη θα θριαμβεύσει». Αυτοχαρακτηρίζεται ως ντεμοντέ και έχει υιοθετήσει ένα ρετρό, ρομαντικό στυλ, ενώ τη διακατέχει μια «χαμογελαστή αισιοδοξία».
Μπορείς να τη βρεις στο Facebook, στο YouTube, στο Bandcamp, αφού κύριο εργαλείο στην προώθηση της δουλειάς της είναι το διαδίκτυο. https://www.facebook.com/
