Απ’ τα στιχάκια σου, ποιητή,
τίποτα δεν απόμεινε…
Άλλα, στάχτη έγιναν
σφαδάζοντας
στο δάσος της Δαδιάς
-κι εσύ μαυρόγυπας
μάταια να ψάχνεις τα παιδιά σου-
κι άλλα, στις λάσπες θάφτηκαν
στου κάμπου την πλημμύρα,
αφού, φτερά δεν είχανε
μακριά για να πετάξουν,
την οργή να γλιτώσουν
του ποταμού,
που εδώ και αιώνες
ό,τι του ανήκει
το ληστεύουμε.
Και να, τώρα, ποιητή,
στη μέση του πελάγους βρίσκεσαι,
σε βάρκα ακυβέρνητη,
την καταιγίδα να προσμένεις…