Ο Γιώργος Ζαμπέτας , που υποστήριζε ότι το μπουζούκι δεν έχει καμιά σχέση με την «ανατολή», αλλά με τη «δύση», γεννήθηκε στο Μεταξουργείο στις 25 Γενάρη 1925, ενώ από το 1940 και ως το τέλος της ζωής του ζούσε στο Αιγάλεω.
Τα αηδόνια που τραγουδούσαν στο Βοτανικό τότε (!) στάθηκαν το «μουσικό σχολείο» του και τον δικό τους «ήχο» προσπαθούσε να «παίξει» κρυφά στο μπουζούκι του πατέρα του, ο οποίος δεν ήθελε με τίποτα να πιάσει ο γιος του «αυτό» το όργανο στα χέρια του.
Μαθητής του νυχτερινού γυμνασίου, θα έχει την ευκαιρία κάθε βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι του να ακούει «χαζεύοντας έξω από το πλεκτό» τον Μάρκο, τον Στράτο και τον Χιώτη, πιτσιρίκο ακόμα, να παίζουν τα τραγούδια που «παίζανε» στις γειτονιές οι φωνογραφιτζήδες.
Ο πόλεμος του ’40 βρίσκει τον Ζαμπέτα να συνεχίζει το νυχτερινό σχολείο, ενώ τα πρωινά έκανε θελήματα σε ένα δικηγορικό γραφείο. Με την έναρξη του πολέμου έπιασε δουλιά σε ένα εργοστάσιο που έβγαζε καλώδια, στο Ρουφ. Αποκτάει το πρώτο του μπουζούκι και με μια παρεΐτσα στο Αιγάλεω, τον Κώστα Γερανταλή, τον Βαγγέλη Μελιτζούρη και τον Γιώργο Αρώνη, φτιάχνουν το πρώτο συγκρότημά τους. Μέσα στην Κατοχή γνωρίζεται με τον Γιώργο Μπάτη.
Δεν έχει όριο το θράσος των κορακιών των τραπεζών, των διάφορων funds και των servicers που γιγαντώνουν την κερδοφορία τους αρπάζοντας τα σπίτια του λαού…
Το 1946 παρουσιάζεται να υπηρετήσει τη θητεία του στην αεροπορία απ’ όπου απολύεται το 1950. Ξαναπιάνει δουλιά στο εργοστάσιο, όμως τελικά τα παρατάει μέσα στο ’50 και ξεκινάει επαγγελματική καριέρα ως μουσικός, με τη βοήθεια του γείτονά του Στράτου Παγιουμτζή.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας ξεκίνησε ως συνθέτης γύρω στα 1952 με το τραγούδι «Σαν σήμερα, σαν σήμερα» σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη, για να ακολουθήσει μια μεγάλη πορεία με εκπληκτικά τραγούδια, αλλά και ιδιαίτερη παρουσία ως ένας πολύ μεγάλος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού. Ο λυρικός ήχος του είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτος, οι συνθέσεις του είναι «κεντημένες» από ευρηματικότατες εισαγωγές, ενώ οι περισσότερες μελωδίες του στηρίζονται στον απόηχο της καντάδας.
Εμφανίστηκε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, με κορυφαία στιγμή την ταινία «Ποτέ την Κυριακή» και τα θρυλικά πλέον «Παιδιά του Πειραιά». Από το 1970 έως το 1985, ο Γιώργος Ζαμπέτας εμφανίστηκε τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Ο μελωδικός δρόμος που άνοιξε στο ελληνικό τραγούδι, «άδειασε» από το χαμόγελό του, τη μουσική φαντασία του και το αστείρευτο χιούμορ του, στις 10 Μάρτη 1992.
Υπήρξε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη μελωδική ιστορία του τόπου μας. Παρακαταθήκη ακριβή.
Πηγή: Ριζοσπάστης
