Σεπτέμβρη υψώνονται οι σκαλωσιές,
λαμπάδες κόκκινες σ’ ανθρώπινο θεό
και σμίγει στον αέρα κάθε φλόγα,
της εργατιάς φωνές και κουρνιαχτό.
Επάνω τους εικόνες και συνθήματα,
άγγελοι απ’ των λαών το σηκωμό
να στέλνουνε σα βέλη τα μηνύματα
για κόσμου χτίσιμο, μετά το χαλασμό.
Αξίζει να παλεύεις για ένα όνειρο
με του Γκεβάρα την αφίσα την τρανή
και το γαρύφαλλο του Μπελογιάννη
να σε ματώνει σύντροφε, επάνω στο πανί.
***
Σεπτέμβρη στήνονται εξέδρες κι μεγάφωνα.
Αντάρτικα, πολιτικές μπαλάντες, μελωδίες.
Από το βουνό ο Γιώτης και ο Διαμαντής
κι ο κόκκινος στρατός από τις πολυκατοικίες.
Παντρεύονται ανάσες, ήχοι, χρώματα,
περνούν από γενιά, στόμα με στόμα,
γεννούν καημούς, δίνουν νοήματα,
βάζουν φωτιά και πυρπολούν το σώμα.
Και οι χοροί, ολόρθους μας κρατούν,
φτερά απλωμένα στέκονται τα χέρια,
με μια ψυχή, η νιότη και η εργατιά,
αντάμα ανεβαίνουνε στης ζήσης τα αστέρια.
***
«Ψύλλοι στα άχυρα» χαρακτηρίζει το σχολικό καλάθι η Ομοσπονδία Γονέων Αττικής, μπροστά στην τεράστια ακρίβεια που έχει γονατίσει τις λαϊκές οικογένειες και σε σχετική ανακοίνωσή…
Σεπτέμβρη στήνουμε τα στέκια μας,
η συντροφιά μας κάτω απ’ το φεγγάρι,
να καρτερά όσους κεράσανε το θάνατο,
θύμισες να μας δώσουνε από τον Άρη.
Μιλά για τους αγώνες της η εργατιά,
ντελιβεράδες, ΛΑΡΚΟ, Χαλυβουργική,
τη νιότη από την πείρα της κερνά κρασί,
μια νύχτα της αδερφοσύνης μαγική.
Ο Μαρξ και ο Λένιν στην παρέα έρχονται
και συζητούν για επανάσταση και υπεραξία
μπολιάζουν γνώση και αγώνες με τη νέα γενιά
γκρεμίζουνε το φασισμό, τη μισαλλοδοξία.
***
Σεπτέμβρη η αγανάκτηση κι ο λογισμός
μιλούν για δάση και ρουμάνια, αποκαΐδια,
κάθε χρονιά στη χώρα μαύρος απολογισμός
κι οι κυβερνήσεις μας τα ίδια και τα ίδια.
Με πυρκαγιές, σεισμούς, πλημμύρες και χαλάζι
χάνεται του λαού η ζωή και η περιουσία,
το «κόστος-κέρδος» των αστών δεν αλλάζει
δικό μας χρέος, η πάλη για τη λαϊκή εξουσία.
Σμιλεύουμε όλο το θυμό σ’ οργανωμένο αγώνα,
είναι οι πλατείες σύντροφοι, δικό μας μετερίζι
και όλοι μας νιώθουμε, πως τούτο τον αιώνα,
θα ορίσουμε τη μοίρα κι δεν θα μας ορίζει!
***
Σεπτέμβρη υψώνονται οι σημαίες μας,
βαμμένες αίμα, κόκκινες του αγώνα,
με τη γιορτή της ΚΝΕ, της νεολαίας μας,
δίνουμε ελπίδα στον 21ο αιώνα.
Το ξέρουμε, σπορά μιας δρακογενιάς,
που έκανε την έφοδο στον ουρανό,
πως θα γυρίζει ο ήλιος με την πάλη μας
πως θάρθει νιάς ζωής το πρωινό.
Όλοι οι νέοι, φαντάροι, εργάτες, φοιτητές
και η εργατιά, στην πλέρια σύναξη του μήνα,
μια ανθρωποθάλασσα να γίνουμε
στο φεστιβάλ, στο πάρκο Τρίτση, στην Αθήνα.
