Τα γεγονότα στη Βολιβία τρέχουν -δυστυχώς στον «επί ξυρού ακμής» δρόμο που χάραξε το κεφάλαιο και το αστικό κράτος, με τον Έβο Μοράλες να έχει αποχωρήσει από τη χώρα φτάνοντας στο Μεξικό  και την κατάσταση  να παραμένει εκρηκτική, με την Jeanine Áñez  – Τζανίνε Άνιες  –στα χνάρια του Γουαϊδό– να αυτοχρίζεται μεταβατική πρόεδρος, τονίζοντας την «ανάγκη να αποκατασταθεί ένα κλίμα κοινωνικής ειρήνης» καθώς η χώρα παραμένει βυθισμένη σε πολιτική κρίση και πρόσθεσε πως στόχος είναι να προκηρυχθούν εκλογές «το συντομότερο».

Στο 1^ο μέρος της πολιτικοϊστορικής αναδρομής μας αναφέραμε εισαγωγικά: «Η κατάσταση στη Βολιβία, όπως και εκείνη στη Βενεζουέλα και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής έχει να κάνει με την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος που επιχειρείται εκεί, με τις θολές –αταξικές εν πολλοίς αντιλήψεις για το νεοφιλελευθερισμό, με τις «επαναστατικές» αυταπάτες μιας σοσιαλδημοκρατίας, που χωράει, καταπίνει και χωνεύει πλέον τα πάντα, προκειμένου να κυβερνήσει»…

Οι αντιδράσεις φίλων, «φίλων» και συναγωνιστών υπήρξαν ανάμεικτες -οι περισσότεροι επικρότησαν ή προβληματίστηκαν υπήρξε και κάποιος έγραψε με πηχυαία γράμματα «απαράδεκτο» -χωρίς παραπέρα εξηγήσεις…

Έχουμε τη γνώμη πως -ανεξαρτήτως πολιτικών και ιδεολογικών αναφορών που οδηγούν κάποιους σε απόψεις σκοπιμότητας εκείνο που μετράει είναι να δούμε κάποια ζητήματα στην ουσία τους έξω από βουλησιαρχίες και ευχολόγια: πριν καιρό σε σημείωμα με τίτλο «todos somos venezuela”  … όμως με ποια Βενεζουέλα;», σημειώναμε πως οι «εξελίξεις στη Βενεζουέλα έχουν τροφοδοτήσει, εκτός των άλλων, την όξυνση της αντιπαράθεσης για τον λεγόμενο “σοσιαλισμό του 21ου αιώνα” με πολλές αντιεπιστημονικές αμπελοφιλοσοφίες και με κυρίαρχη την προσπάθεια αστικής και οπορτουνιστικής ερμηνείας των γεγονότων (συνεχείς αναφορές στο σοσιαλισμό κλπ) που συσκοτίζει την πραγματική κατάσταση».

Επιλεγμένο

Γιατί τέτοιο «άγχος» αυγουστιάτικα;

Μεγάλη πρεμούρα έχει πιάσει τελευταία διάφορες αστικές «γραφίδες» για τα μνημεία που στήνει το ΚΚΕ σε μια σειρά από περιοχές, αναδεικνύοντας και τιμώντας την ιστορία…

Για να φέρουμε ένα ακραίο παράδειγμα, πριν λίγο σε ΜΚΔ αλιεύσαμε το (καλοπροαίρετο) – αναφορικά με την μεταβατική αχυράνθρωπο Jeanine Áñez, σχόλιο που αναφέρει
«Τραμπάκουλα, τώρα θα δεις τι “ηρεμία” θα επικρατήσει στο “πεδίο”. Δεν θα ξέρουν από που να λακίσουν οι πράκτορές σου»
Είμαστε όλοι Βολιβιάνοι καμπεσίνος»

Guera civil por la victoria»
(ΣΣ |> campesino είναι ο αγρότης & Guerra civil por la victoria θα πει “Εμφύλιος Πόλεμος για Νίκη” -ευτυχώς που δε λέει “hasta la victoria” = “μέχρι τη νίκη”)

Τις προάλλες, ειδησεογραφικό-ενημερωτικό site δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Βολιβία : Τα έξι “εγκλήματα” του προέδρου Μοράλες», όπου αναφέρεται σε λίγο-πολύ γνωστά θέματα, ΑΕΠ, φτώχεια, βασική εκπαίδευση (δημοτικό σχολείο) ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών  …μέχρι και στην «Έκθεση Ευτυχίας του ΟΗΕ» (!!).

Δε θα σταθούμε σε τετριμμένες επισημάνσεις, σχετικά με το ότι κάποιοι αριθμοί -«κέραμοι και λίθοι ατάκτως ερριμμένοι», μπορεί να μη σημαίνουν τίποτε για τη λαϊκή οικογένεια γιατί τα απόλυτα νούμερα (που κι αυτά μπορεί να είναι κατ’ επιλογή -επομένως διαβλητά) δεν έχουν να κάνουν με την κατανομή του πλούτου μια και τις περισσότερες φορές -όπως λέει ο λαός, όταν ευτυχούν αυτοί οι αριθμοί  δυστυχούν οι άνθρωποι.

Πριν την ανάλυση, τα γραφήματα κλπ το συγκεκριμένο σημείωμα αναφέρει:
Ας μην μιλήσουμε με πολιτειακούς / πολιτικούς όρους.
Ίσως τις ώρες αυτές, οι εξελίξεις στη Βολιβία είναι τέτοιες που απαιτούν λίγες ώρες ακόμα να κάτσει με μεγαλύτερη ασφάλεια η «μπίλια» της κριτικής δημοσιογραφικής ανάλυσης. Ας δούμε…

Ρουλέτα και «όπου κάτσει η μπίλια» λοιπόν; Όπως ο «Γιάνης» του Σύριζα -νυν ΜΕΡΑ, που -με τη «θεωρία των παιγνίων» του, μας έσκαψε το λάκκο;…
Η ηλικία της ιστορίας έχει δείξει πως η διεθνής πολιτική είναι σκακιέρα όχι «ρόδα που γυρίζει»

Η στρεβλή οικονομική ανάπτυξη της περιοχής, που για χρόνια ήταν λεία των υπολειμμάτων της αποικιοκρατίας, καθώς και μια σειρά άλλοι παράγοντες -που δεν χωρούν στα όρια αυτού του σημειώματος (πχ. η επίδραση του τρατσκισμού κά) διαμόρφωσαν και τα κομμουνιστικά κόμματα:

▪️  Τρανό παράδειγμα το ΚΚ Χιλής, ένα ιστορικό κόμμα (ιδρύθηκε το 1918) που κυριολεκτικά εκφυλίστηκε

✔️  Το 1987, η εθνική ηγεσία του ΚΚ αποφασίζει ριζική αναθεώρηση των στρατηγικών στόχων του, διαχωρίζει τη θέση του από το FPMR και υιοθετεί την απόφαση για δημοψήφισμα κατά της χούντας….

▪️ Μαζί με τους Σοσιαλιστές (Partido Socialista-Almeyda), τη “Χριστιανική Αριστερά” (Izquierda Cristiana), το Κίνημα δράσης “Movimiento Democrático Popular”- (MDP), και με το Κίνημα “Επαναστατική Αριστερά”, δημιουργεί μια “εναλλακτική κέντρο – αριστερή Δημοκρατική συμμαχία” που τάχτηκε με το «Όχι» στο δημοψήφισμα του 1988– σε αντιδιαστολή με τις ανανεωμένες “αριστερές” ομάδες τόσο των Χριστιανοδημοκρατών όσο και του νέου Σοσιαλιστικού Κόμματος υπό τον Núñez. Αλλά η διάδοχη κατάσταση ήταν έτοιμη από το αστικό κράτος, έτσι μετά τη «νίκη» (ΝΑΙ 3,119,110 – 44 % ΟΧΙ 3,967,569 56%) στηρίζει τον «μαχητικό» χριστιανοδημοκράτη Patricio Aylwin που τελικά θα είναι και ο πρώτος -προϊόν συμβιβασμού, πρόεδρος της Χιλής στη μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία.

✔️  Το 1989, με τον Augusto Pinochet, ακόμη στην κυβέρνηση, το ΚΚΧ δημιουργεί ένα -όπως διατείνεται, «κομματικό εργαλείο ειδικού σκοπού» (“un partido instrumental”), μαζί με την IC -«Χριστιανική Αριστερά» (Partido Izquierda Cristiana), το Λαϊκό Ενωτικό Κίνημα Δράσης (Movimiento de Acción Popular Unitaria), το Σοσιαλιστικό Κόμμα -PS (Almeyda) και το MIR, με όλα τα πρώην μέλη της Ενωτικής Αριστεράς (Izquierda Unida) και του MDP, το ονομαζόμενο “διευρυμένο” (Partido Amplio de Izquierda Socialista [PAIS] που κατεβαίνει το 89 στις εκλογές σαν συνασπισμός «Ενότητα για τη Δημοκρατία» (coalición electoral Unidad para la Democracia), μαζί με το Ριζοσπαστικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα (PRSD).

✔️  Φυσικά, στη συνέχεια οι Σοσιαλιστές έκαναν τα δικά τους παιχνίδια (επανένωση PS Almeyda με σοσιαλδημοκράτες, ενσωμάτωση μεγάλου αριθμού των μελών της IC και MAPU στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) και στο νεοϊδρυθέν Κόμμα για τη Δημοκρατία (PPD), το PAIS έχασε λόγο ύπαρξης και διαλύθηκε: έτσι τη 10ετία του 90 το ΚΚΧ μένει χωρίς τους παραδοσιακούς επί 25 και πάνω χρόνια συμμάχους του και αποφασίζεται από ηγετικά στελέχη -με την Κομμουνιστική Νεολαία αντίθετη η ίδρυση -αλά ιταλικά, του PDI (Δημοκρατικό Αριστερό Κόμμα), που όμως δεν θα βρει μεγάλη ανταπόκριση και τελικά θα οδηγήσει στην ενσωμάτωση αυτής της ομάδας στους σοσιαλιστές (PS και PPD).

▪️ Μετά από διαδοχικές πολιτικές κρίσεις με διασπάσεις κλπ (πχ. Fuerza Social y Democrática, Nueva Izquierda) θα καταλήξει στο σύμφωνο “Juntos Podemos Más” μια «νέα πολιτική αναφορά» -Δεκ 2003 με «ανθρωπιστικά» κινήματα και το 2005, εν μέσω λεγκαλιστικών αυταπατών (μπροστά για το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών) παρέχει «κριτική υποστήριξη» (!!) προς την υποψήφια του κυβερνώντος κόμματος, Michelle Bachelet, που οδήγησε το “Juntos Podemos Más” πρακτικά σε διάλυση στα εξ ων συνετέθη

✔️  Και τότε άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου: Η αστική κυβέρνηση Bachelet (2006-2010) και στη συνέχεια (2010-2014) του Sebastián Piñera έδειξαν τα δόντια τους.
▪️ Ο λαός στο δρόμο -σχεδόν χωρίς οργάνωση …μεγάλη μαθητική κινητοποίηση το 2006, τυφλή σύγκρουση των εργαζομένων με τις εταιρίες υπεργολαβίας χαλκού το 2007, και εθνικές απεργίες (2007 & 2009), ενώ την ίδια περίοδο το PCCh (ΚΚΧ) μαζί με την Izquierda Cristiana (Χριστιανική Αριστερά -πρόσφατα νομιμοποιημένη) το Partido Humanista (Ανθρωπιστικό Κόμμα) και άλλες ομάδες του Juntos Podemos Más «όλοι μαζί μπορούμε» κάνουν μια εκλογική συμφωνία αχταρμά και με 9,12% σε εθνικό επίπεδο το ΚΚΧ κερδίζει μόνο 4 mayoralties …αποκαρδιωτικά και τα ποσοστά στη συνέχεια (2012 > 1,35%, 2016 > 1,63%)

✔️  Και ακολουθεί η άτολμη και συμβιβαστική του στάση στις τελευταίες μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού της Χιλής -|> Η Χιλή στο μικροσκόπιο | άλλαξε ο Μανωλιός…

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βολιβίας (PCB), ξεκίνησε τη δράση του πολύ αργότερα -μετά το 2^ο Παγκόσμιο πόλεμο:

Ιδρύθηκε -τυπικά στις 17-Ιαν-1950, από κάποιους πυρήνες που υπήρχαν το 1949 με θολή αναφορά σε  μαρξιστικές-λενινιστικές θέσεις. Οι ιδρυτές του ήταν νεαροί μαθητές-φοιτητές, δάσκαλοι και υπάλληλοι.  Η άνοδος του κινήματος, οδήγησε σε μαζικές κινητοποιήσεις (9-Απρ-1952), στη La Paz και στο Oruro για την εθνικοποίηση των ορυχείων, την αγροτική μεταρρύθμιση, την καθολική ψηφοφορία κλπ. που πνίγηκε στο αίμα (ένας από τους νεκρούς ήταν ο Manuel Miranda, που θεωρείται ο πρώτος ήρωας του PCB). Ήταν τότε που η χώρα παραδόθηκε κυριολεκτικά στο ξένο κεφάλαιο και στις πολυεθνικές. Το PCB αντιστάθηκε -με τις λίγες δυνάμεις που είχε, προτείνοντας ταυτόχρονα τη δημιουργία ενός «μετώπου για την εθνική απελευθέρωσηw» FLNB, στα πρότυπα της πρακτικής των άλλων χωρών της περιοχής.

Στην 6^η συνδιάσκεψη (1954) αποφασίζουν το άνοιγμα στο λαό και ειδικά στους νέους με την «concentración de cuadros» (πολιτική στελεχικού δυναμικού) και αποκτούν ερείσματα στα ορυχεία, στα συνδικάτα των ανθρακωρύχων, στη μεταποίηση, στους σιδηροδρόμους, στις  κατασκευές κλπ και στην «κεντρική» εργατική συνομοσπονδία Obrera Boliviana (COB) -κάτι σαν ΓΣΕΕ ας πούμε, αγωνιζόμενοι για την ενότητά της, από ταξική σκοπιά ενάντια στις εθνικιστικές τάσεις και στους ρεφορμιστές, με αποκορύφωμα την εκλογή Secretarios Ejecutivos (εκτελεστικών γραμματέων) από τις τάξεις του Κόμματος.
Πολύ αργότερα (1959) συγκλήθηκε το 1ο Εθνικό Συνέδριο.

Όλη αυτή την περίοδο -ενός κολοβού κοινοβουλευτισμού, πρόεδρος της χώρας είναι ο Víctor Paz Estenssoro -παλιά καραβάνα -από το 1942,  του Movimiento Nacionalista Revolucionario (MNR) ένα είδος πότε «φωτισμένης» και πότε φασιστικής δεξιάς / κεντροδεξιάς. Αυτά ως το 1964, όταν με τον René Barrientos ξεκίνησε η εποχή των απροκάλυπτων δικτατοριών, με βάση το «δόγμα της εθνικής ασφάλειας».

Κατά την περίοδο αυτή ξεκινάει το λεγόμενο  αντάρτικο του Ñancahuazú, υπό την ηγεσία του Che, που ανεξάρτητα από το τραγικό τέλος οδήγησε σε άνοδο των αντιμπεριαλιστικών αγώνων στη Βολιβία και γενικότερα στη Λατινική Αμερική

| παρένθεση <|
Το λεγόμενο «Επαναστατικό Εθνικιστικό Κίνημα» (MNR), εμφανίστηκε ως ένα «ευρύ» κόμμα (το 1952 μετά την έντονη λαϊκή πίεση, εισήγαγε την καθολική ψηφοφορία, έκανε μια κάποια μεταρρύθμιση στην ιδιοκτησία γης και εθνικοποίησε τα μεγαλύτερα μεταλλεία της χώρας).

Δώδεκα χρόνια αργότερα (το 1964), μια στρατιωτική χούντα ανέτρεψε τον Estenssoro στην αρχή της τρίτης θητείας του.

Το 1969 ο René Barrientos Ortuño, πρώην μέλος της χούντας που εξελέγη πρόεδρος το 1966, ηγήθηκε κάποιων ασταθών κυβερνήσεων, μέχρι που στρατιωτικοί, MNR και άλλοι ανέδειξαν πρόεδρο τον Hugo Banzer Suárez το 1971 (ξανά επί κεφαλής 1997-2001) .

Στο μεταξύ το 1976 δολοφονείται ο «νόμιμος» πρόεδρος Juan José Torres στο Μπουένος Άιρες, στο πλαίσιο της επιχείρησης Condor (ΗΠΑ+CIA, που είχε «δραστηριοποιηθεί» στην παροχή μέσων και εκπαίδευσης στις χούντες στη δεκαετία του 1960).

Στις 9 Οκτωβρίου 1967 δολοφονείται ο Che από ομάδα αξιωματικών της CIA, με επί κεφαλής Félix Rodríguez (που ήταν και ο δολοφόνος του)

Οι εκλογές του 1979 & 1981 είναι μια ακόμη φάρσα, με αλλεπάλληλα πραξικοπήματα και βραχύβιες κυβερνήσεις (με πιο γνωστό το αιματηρό πραξικόπημα του στρατηγού Luis García Meza -1980).

Ο Tejada που δεν απέκτησε κανένα λαϊκό έρεισμα βγήκε στη μέση της θητείας του στην τηλεόραση λέγοντας «Bueno, me quedo» – “Εντάξει, θα μείνω”!.

Ακολούθησαν από το 1981, τρεις άλλες στρατιωτικές κυβερνήσεις για 14 μήνες μέχρι που τον Οκτώβριο του 1982, ο Hernán Siles Zuazo έγινε πάλι πρόεδρος, 22 χρόνια μετά το τέλος της πρώτης θητείας του (1956-60).

Ξαναγυρνώντας στο ΚΚ Βολιβίας: Το 1985 δημιουργεί το Frente Pueblo Unido, σε πλήρη αρμονία με το ιδεολογικό του πλαίσιο και χωρίς καμιά σχέση με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας (αργότερα 1996-97 θα μετονομαζόταν «Ενωμένη Αριστερά» και μετά μαζί με την υπόλοιπη «αριστερά» θα γίνει μέλος στο Κίνημα Σοσιαλισμού του Morales..
Το PCB πρακτικά αυτοδιαλύθηκε το 2003 και διαχύθηκε στο «Επαναστατικό Κόμμα Αριστεράς», ενώ παίρνει αυτόνομα μέρος σε Διεθνείς Συναντήσεις (Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, Φόρουμ του Σάο Πάολο κά)

✔️  Το 2003 μάλιστα, το Εκλογικό Δικαστηρίου ακύρωσε τη «νομική οντότητα» του PCB για παραβίαση της απαίτησης δημοσίευσης των καταλόγων των μελών του

Γενικά η σχέση με τον Evo Morales, υπήρξε αρμονική (πιο απλά ουρά) με συμμετοχή στην κυβέρνηση: ο Ignacio Mendoza (γερουσιαστής), ο Víctor Cáceres (Υπουργός Παιδείας), ο Pedro Quiroz (Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών) και πολλοί άλλοι.

✔️   Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμη, που όμως δε θα άλλαζαν ούτε στο ελάχιστο την εικόνα, ούτε της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βολιβίας, ούτε της κατάστασης εκεί, όπως εξελίχτηκε

🔻🔻

🔺🔻 Χωρίς ρήξη με την καπιταλιστική εξουσία δεν μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις  🔻

Αν κάτι επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις στη Βολιβία είναι ότι για να απαλλαγούν οι λαοί από τους ντόπιους και ξένους δυνάστες τους πρέπει να αντιπαλέψουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης. Η «αντινεοφιλελεύθερη» ρητορεία και οι διακηρύξεις της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και του Ε. Μοράλες περί «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» αφοπλίζουν το λαϊκό κίνημα.

Χωρίς να πειραχτούν τα θεμέλια της καπιταλιστικής οικονομίας, παρά την άμβλυνση της ακραίας φτώχειας, με θεωρίες περί «εθνικών μοντέλων» και «μεικτής οικονομίας», δεν μπορούν να υπάρξουν πραγματικές φιλολαϊκές αλλαγές. Την ίδια ώρα, τμήματα του κεφαλαίου με ευκολία, ανάλογα και με τη συγκυρία, αλλάζουν προσανατολισμό και ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Οπως φαίνεται και στο παράδειγμα της Βολιβίας, όσο και σε άλλες χώρες του λεγόμενου «προοδευτισμού» στη Λατινική Αμερική, που ανέπτυξαν συνεργασίες με τη Ρωσία ή την Κίνα τις προηγούμενες δεκαετίες, τμήματα της αστικής τάξης που συνεργάστηκαν με αυτές τις σοσιαλδημοκρατικές διαχειριστικές δυνάμεις, εύκολα μπορούν να μετατοπιστούν προς τον άξονα των ΗΠΑ, όπως συνέβη για παράδειγμα στη Βραζιλία, στο Εκουαδόρ, στο Περού.

Η επίθεση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που είχαν άλλους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς, σχετίζεται με την απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης να μετατοπίσει το ενδιαφέρον της στην περιοχή που θεωρεί «αυλή» των συμφερόντων της. Εκφράζει αποφασιστικότητα να βάλει εμπόδια σε ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές της να εγκαταστήσουν ισχυρά ερείσματα στην περιοχή.

Παλιότερα με την ευκαιρία που ο Μάρκος Ντόμιτς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Βολιβίας (Marcos Domic Partido Comunista de Bolivia) και υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων βρέθηκε στη χώρα έδωσε μια συνέντευξη (που μπορείτε να δείτε εδώ |> «εξελίξεις στη Βολιβία»)

▪️  Επιλέγουμε δυο ερωτήσεις – απαντήσεις κλειδιά  🔻🔻

🔹 Οσον αφορά την οικονομία, ποιες προτάσεις έχει το κόμμα, πέρα από την εθνικοποίηση;

🔻 Βασικά απαιτείται επανάκτηση της εθνικής κληρονομιάς, δηλαδή οι στρατηγικές εταιρείες του κράτους κυρίως τριών τομέων: ενέργεια (υδρογονάνθρακες, φυσικό αέριο και πετρέλαιο, παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας), μεταφορές (να αποκατασταθεί το σιδηροδρομικό δίκτυο που κατέστρεψε ο νεοφιλελευθερισμός, αυτός ο εξαρτώμενος καπιταλισμός), η επανάκτηση των επικοινωνιών και το νερό που θα πρέπει να διαχειρίζεται το βολιβιανό κράτος. Όταν μιλάμε για αποκατάσταση της οικονομίας, αναφερόμαστε στην αποκατάσταση των εταιρειών, όπως των ορυχείων, των σιδηροδρόμων, αεροπορίας, και τηλεπικοινωνίες.

🔹 Πώς βλέπετε το θέμα της πορείας προς το σοσιαλισμό, που σίγουρα εκτιμάτε και εσείς ότι είναι η μόνη εναλλακτική λύση που έχει ο βολιβιανός λαός;

🔻 Ευτυχώς στη Βολιβία υπάρχει μία ιστορική, πολιτική συνείδηση αρκετά σημαντική.
Η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Βολιβίας (COB), για παράδειγμα, στην πιο σημαντική διακήρυξη αρχών της, το 1970, καθόρισε ξεκάθαρα ότι διεξάγει αγώνα για την εθνική απελευθέρωση με προσανατολισμό προς το σοσιαλισμό, προς την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την υπέρβαση της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Ο σοσιαλισμός ως ιδέα ή λέξη δεν είναι ξένη για τον βολιβιανό λαό. Αυτό σαν πρώτο και σαν δεύτερο θα πρέπει να ενισχύσουμε και να αναπτύξουμε την παραγωγική μηχανή.
Για παράδειγμα στον τομέα των υδρογονανθράκων, με τη βοήθεια της Βενεζουέλας, εγκαινιάζονται μονάδες διαχωρισμού των υγρών, καθώς και τουλάχιστον δύο πετροχημικές μονάδες.
Με αυτόν τον τρόπο η Βολιβία όχι μόνο θα πουλήσει πρώτες ύλες, αλλά και επεξεργασμένα προϊόντα με πρόσθετη αξία, που είναι σημαντικό.

Το εθνικό εισόδημα μπορεί με αυτόν τον τρόπο να αυξηθεί σημαντικά.

Μετά υπάρχει η χορήγηση πιστώσεων για την ανάπτυξη μικρών και μεσαίων βιομηχανικών μονάδων. Πρέπει να αυξηθεί η εθνική παραγωγικότητα και πρέπει να δοθούν εγγυήσεις γι’ αυτό, το ίδιο πρέπει να γίνει και στον τομέα των τροφίμων, γιατί, παραδόξως, η Βολιβία παρά το ότι έχει μεγάλη κτηνοτροφία στα ανατολικά της χώρας, εισάγει γάλα, γιαούρτι, προϊόντα που θα μπορούσε κάλλιστα να παράγει η ίδια. Θα πρέπει να επιτευχθεί η διατροφική επάρκεια ώστε ο λαός να ζει και να διατρέφεται σε καλύτερες συνθήκες.

Να καταπολεμηθεί ο παιδικός υποσιτισμός, που είναι πολύ σοβαρός στη χώρα, όπου υπάρχει πραγματικά πείνα. Ακόμα έχουμε τους υψηλότερους δείκτες παιδικής θνησιμότητας στη Νότια Αμερική.

Αυτά είναι τα πρωταρχικά καθήκοντα, όμως υπάρχουν επίσης σοβαρά καθήκοντα στον γεωργοκτηνοτροφικό τομέα. Η Βολιβία έχει εκτεταμένες εκτάσεις γης στα ανατολικά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή σόγιας, βαμβακιού, ζάχαρης, ρυζιού, καφέ και άλλων προϊόντων.
Θα πρέπει να γίνει και ένα σχέδιο προστασίας του περιβάλλοντος. Τα τελευταία χρόνια καταστράφηκαν, ουσιαστικά, μεγάλες εκτάσεις δασών από την παράνομη υλοτομία.

Τα σχόλια περιττεύουν: όταν αυτή είναι η πορεία προς το σοσιαλισμό, που «ευαγγελίζεται» ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, μάλλον αρμενίζει στραβά -μια και ο γιαλός, λίγο δύσκολο να είναι (τόσο πολύ στραβός).

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο λαός έχει τη δύναμη να ανατρέψει τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών