Γράφει ο Νίκος Μόττας //
«Κομμουνισμό (sic) στην Ελλάδα δεν έχουμε, ούτε θα ‘χουμε ποτέ». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον υπουργό Ανάπτυξης και αντιπρόεδρο της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδη. Τα εκστόμισε σε τηλεοπτική εκπομπή ως «απάντηση» στην παθολόγο του Γ.Κ. Νίκαιας Μαίρη Αγρογιάννη, όταν η τελευταία είπε το αυτονόητο: την ανάγκη να γίνουν προσλήψεις στα νοσοκομεία και να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας, καθώς δεν είναι δυνατόν κάποιοι να θησαυρίζουν την στιγμή που πεθαίνει κόσμος.
«Παλιά μου τέχνη κόσκινο» ο αντικομμουνισμός για τον Γεωργιάδη, τον οποίο επιστρατεύει κάθε φορά που βρίσκεται πολιτικά με την πλάτη στον τοίχο. Ωστόσο, άθελα του και χωρίς να το αντιληφθεί, ο υπουργός Ανάπτυξης είπε μια μεγάλη αλήθεια. Ποιά είναι αυτή;
Κάθε απαίτηση για άνοιγμα των νοσοκομείων που έκλεισαν, επίταξη του ιδιωτικού τομέα της Υγείας και πρόσληψη υγειονομικού προσωπικού είναι περιττή, αν όχι παράλογη, αφού «κομμουνισμό στην Ελλάδα δεν έχουμε»! Δηλαδή, αν δεν θέλετε να πεθαίνει κόσμος, να υπάρχουν κλειστά νοσοκομεία, να στοιβάζονται ασθενείς σε ράντζα, να υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι υγειονομικοί, να υπολειτουργεί το δημόσιο σύστημα υγείας την ώρα που μια χούφτα επιχειρηματίες κερδοσκοπούν πάνω στην πανδημία, τότε πρέπει να γίνει κομμουνισμός!
Αλλά, όπως το ‘πε ο Γεωργιάδης, «κομμουνισμό στην Ελλάδα δεν έχουμε». Διότι αν είχαμε τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά και ο λαός μας δεν θα ζούσε την σημερινή τραγωδία των δεκάδων θανάτων ημερησίως, των εκατοντάδων διασωληνωμένων, του κυβερνητικού ανορθολογισμού, του κοινωνικού αυτοματισμού και των χαρατσιών.
Με «σημαδεμένη τράπουλα» για τα συμφέροντα του Ισραήλ και των Ευρωατλαντικών «συμμάχων» του συνεχίζονται στο Κάιρο οι διαπραγματεύσεις για τη Γάζα, με τις ΗΠΑ να…
Αν είχαμε «κομμουνισμό»…
— Οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις στον χώρο της Υγείας (που σήμερα, εν μέσω πανδημίας, κερδοσκοπούν ασύστολα στις πλάτες του λαού) θα ήταν κοινωνικοποιημένες, ενταγμένες στο δημόσιο σύστημα Υγείας και στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
— Η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία θα μπορούσε να κατανείμει εργατικό και επιστημονικό υγειονομικό δυναμικό για την ικανοποίηση των έκτακτων αναγκών που δημιούργησε η πανδημία.
— Οι μαζικοί έλεγχοι σε χώρους δουλειάς και μέσα μαζικής μεταφοράς θα ήταν πρώτη προτεραιότητα ώστε να μην μετατρέπονται αυτοί οι χώροι καθημερινά σε εστίες υπερμετάδοσης του ιού.
— Ο εμβολιασμός δεν θα ήταν αντικείμενο ανορθολογικών αντιλήψεων και επιβολής κοινωνικού διχασμού, αλλά «όπλο» για την προστασία της ζωής και υγείας του λαού.
— Το δημόσιο σύστημα Υγείας θα ήταν προσαρμοσμένο πλήρως στις λαϊκές ανάγκες, σύγχρονο και καθολικά προσβάσιμο για το σύνολο του πληθυσμού, με τις αναγκαίες δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, τον απαραίτητο αριθμό ΜΕΘ, την στελέχωση και τον εξοπλισμό που απαιτούν οι συνθήκες.
— Τα συνολικά 7,5 δισ. ευρώ που δαπανούνται ετησίως για το ΝΑΤΟ και «εξοπλιστικά προγράμματα» θα διοχετεύονταν για την στήριξη και αναβάθμιση του δημόσιου συστήματος Υγείας και Πρόνοιας, την πρόοδο της – αποδεσμευμένης από την μέγγενη του κέρδους – επιστημονικής έρευνας στους τομείς της Ιατρικής, της βιοτεχνολογίας, της φαρμακευτικής, κλπ.
Είπαμε όμως, «κομμουνισμό στην Ελλάδα δεν έχουμε». Αντ’ αυτού έχουμε έναν πρωθυπουργό να βγαίνει προκλητικά και να εκστομίζει αδιανόητες μπούρδες τύπου «δεν έχω ενδείξεις ότι οι διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ έχουν μεγαλύτερη θνησιμότητα».
Έχουμε έναν πρώην υπουργό Υγείας, κυνικό και θρασύτατο, να «κουνά το δάχτυλο» στο λαό από τηλεοράσεως επιχαίροντας που έκλεισε τα νοσοκομεία και βάζοντας στην ζυγαριά της μακάβριας στατιστικής τους νεκρούς της πανδημίας («πανηγυρίζουμε όταν έχουμε 125 θύματα», «το Βέλγιο είναι 12 φορές χειρότερα από τη χώρα μας», κλπ.).
Έχουμε μια κυβέρνηση που αποθεώνει την ατομική ευθύνη για να κρύψει τις δικές της εγκληματικές ευθύνες στην διαχείριση της πανδημίας, που μειώνει την κρατική χρηματοδότηση για την Υγεία ενώ αυξάνει τα «δωράκια» σε φαρμακοβιομήχανους και επιχειρηματικούς ομίλους.
Έχουμε – δυστυχώς για τον λαό μας – καπιταλισμό. Γι΄αυτό και η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στο ζύγι του κόστους-οφέλους, η δημόσια Υγεία παραγκωνίζεται για χάρη της «βιωσιμότητας» της καπιταλιστικής οικονομίας, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε αριθμούς και στατιστικές και ο ανορθολογισμός θριαμβεύει της επιστημονικής σκέψης.
Μοναδική «γιατρειά» για την σημερινή βαρβαρότητα και το δυστοπικό μέλλον που αυτή προοιωνίζεται είναι η ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και η πάλη για μια νέα κοινωνία, για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
